جگر علقمه وقت گذرش تیر کشید
قلب خورشید ز داغ قمرش تیر کشید
تیغ تا اینکه به دستان علمدار رسید
پسر ام بنین، بال و پرش تیر کشید
با سر زانو و با گردنِ مرکب، بی دست
با چه وضعیتی از چشم ترش تیر کشید
متحیر شدنِ باب حوائج یعنی...
آب تا ریخت تمام جگرش تیر کشید
تا عمود آمد و ماه رخ او منشق شد
سرش از روضه ی فرق پدرش تیر کشید
یک به یک با دل خون در وسط دشت، حسین
از تن بی رمق و شعله ورش تیر کشید
داد از دست، حسین بن علی رکنش را
پای جان دادن سقا کمرش تیر کشد
ناله ی بی کسی از جان زد و دق کرد حسین
پشت هم بوسه به قرآن زد و دق کرد حسین
روضه مکشوفه شد از دلهره در هر قدمش
دست بر دست زد از داغ دو دست قلمش
اهل خیمه همه ماندند چه شد تا که حسین
راهی خیمه ی سقا شده با قد خمش
ریخت قلب همه آن لحظه که ارباب کشید
آه از داغ علمدار و عمود از حرمش
چه بگوید به سکینه که ابالفضل کجاست؟!
چه بگوید که چه آمد سر باب الکرمش؟!
گرچه افتاد علمدار علم پابرجاست
رفت زینب سوی میدان که بگیرد علمش
نیست عباس ببیند ز عطش طفل رباب
چقدر سخت شده هر دم و هر بازدمش
کودکی در وسط خیمه، روی خاک حرم
تشنه از بس شده، خوابیده به روی شکمش
بعد عباس، بنی فاطمه مضطر شده اند
لشگری منتظر غارت معجر شده اند
محمد جواد شیرازی
