بیمار می شویم، دوا لطف می کنند
دلمرده می شویم، دعا لطف می کنند
هر قدر هم که پشت، بر این خاندان کنیم
بر ما همیشه آل عبا لطف می کنند
ما غافلیم و زود فراموش می کنیم
این قوم، بی صدا به گدا لطف می کنند
آن قدر با وقار و بزرگند، وقت جود...
از پشت درب و زیر عبا لطف می کنند
هرجا حسین گفته شود صحن کربلاست
هرجا که هست کرب و بلا لطف می کنند
با این همه گناه شدم زائر حسین
خیلی به من امام رضا لطف می کنند
برگ برات خویش گرفتم به روی دست
امضای شاه طوس روی برگه ی من است
با کسب اذن از سوی آب آور حسین
رفتیم زیر قبه و بالاسر حسین
این حب باطنی است، همان گرمی دل است
با گریه می رسیم همه محضر حسین
خیلی برای این که حسینی شویم ما
زحمت کشیده اند پدر مادر حسین
بالانشین شدن اثر یک توسل است
پایینِ پا، کنار علی اکبر حسین
این بوی سیب چیست که پیچیده در حرم؟
گویا هنوز مانده زمین، پیکر حسین
آتش گرفته ایم ازین خشکی و تَری
خشکی کام و غربتِ چشم تر حسین
گر که حسین طرفه نگاهی عطا کند
از این خراب، حُر حسینی بنا کند
جسمم به کوی یار وطن داشت، کاش داشت
لفظم توانِ عرض سخن داشت، کاش داشت
در پیشگاه حضرت ارباب ذوالکرم
جانم بهای هدیه شدن داشت، کاش داشت
اشکم، به زیر قبه ی کرب و بلا سرود:
یک بارگاه، صحنِ حسن داشت، کاش داشت
شمر لعین اگر طمع ملک ری نداشت
شرم از حسین مطمئنا داشت، کاش داشت
ای کاش کربلا عوض تکه ای حصیر
بر این غریبِ تشنه، کفن داشت، کاش داشت
زهرا رسیده است، حسینِ شهید کاش
حداقل سری به بدن داشت، کاش داشت
جسمش سه روز روی زمین ماند تا شود
سهمش حصیر و دفن به دست بنی اسد
محمد جواد شیرازی
