ماه رجب در پای سفره ازدحام است
چون سفره دارش اسوه ی اهل کرام است
تبریک ما را بر ابوطالب رسانید
آن عاشقی که احترامش مستدام است
بنت اسد فهماند بر اهل دو عالم
مولودِ کعبه، برکتِ بیت الحرام است
در هر فراز و هر فرود و هر بلایی
با مرتضی، احمد ازین پس هم کلام است
در عرش، مسجودِ ملائک شد همان که
روی زمین بر زخمِ ایتام، التیام است
آمد علی و قبله ی اهل یقین شد
بابای ما، حیدر امیرالمؤمنین شد
***
ماییم و بحر رحمتِ مواج حیدر
اهل کرم هستند هاج و واج حیدر
پیغمبران در سیر قربِ خود به الله
بودند در هر مرحله محتاج حیدر
دائم به طوف کعبه ی عشق و ولایش
مَستند با ذکر علی، حجاج حیدر
نعلینِ پُر وصله به پایش در کنارِ...
تکه حصیری بود تخت و تاج حیدر
معراج احمد گرچه در هفت آسمان بود
بوده کنار فاطمه، معراج حیدر
حبش برای هر عمل، شرط قبول است
بالاترین وصف علی، زوج البتول است
***
سوگند بر بیت الحرام و بر شکافش
کفر است هر راهی که باشد بر خلافش
سینه برایش چاک داده حق تعالی
تا که بگوید هست کعبه در طوافش
این حرف آغازینِ شأنِ قنبر اوست
آن قله که عمری است نامیدند " قافش"
زهدِ علی را هیچ مخلوقی نفهمید
حتی عبای وصله دار و پشم بافش
شیران خون ریز عرب در بین میدان
انکار می کردند خود را در مصافش
رو کرد در هر معرکه، دستِ دغل را
انداخت از رونق علی، لات و هبل را
***
هر عاشقی، یک بار مهمان نجف شد
در کل عمرش مست سلطان نجف شد
آدم کنار نوح، در بین ملائک
عمری است با عزت نگهبان نجف شد
حِصن حصین نوکران آل عصمت
در سایه سار صحن ایوان نجف شد
باده برای شیعیان شد حوض کوثر
ساقی علی و صحن میخانه نجف شد
از مادریِ فاطمه، از رحمت او
یک عمر رزق نان ما، نان نجف شد
در نیمه ی ماه رجب مست لقاییم
یا ذالکرم، دلتنگ صحن کربلاییم
***
بنت اسد آمد، به دستش قرص ماهش
شوق ابوطالب عیان شد با نگاهش
طفل میان گاهواره آیه می خواند
" قَد أفلَحَ..." می خواند با صوت إلهش
پیغمبر آمد سوی حیدر، کل عالم...
تعظیم کردند آن زمان بر پیشگاهش
بوسه به لب های علی می زد پیمبر
قاری قرآن هست و آخر جایگاهش
اما حسین آن لحظه که قرآن به لب داشت
چوب و سنان می خورد بین قتلگاهش
تا تکه دندانش شکست و بر زمین خورد
بالای مقتل خواهرش با سر زمین خورد
محمد جواد شیرازی
