کوفه با خدعه اش جوابم کرد
دست‌بسته چو بوترابم کرد
بی وفایی چه بد عذابم کرد
نزد یار از خجالت آبم کرد
سرم از شرم، رو به پایین شد
آن همه نامه، آخرش این شد
حیف ازآن دستِ دستگیر حسین
حیف از رحمت کثیر حسین
همه دورند از مسیر حسین
هیچ کس نیست با سفیر حسین
لقمه های حرام خوردنشان
کرده مایل به سوی دشمنشان
عید قربان، خودم به قربانش
به فدای لبان عطشانش
کودکانم فدای طفلانش
کوفه خوش داشت حق مهمانش
وقت لبیک، بر لبی بله نیست
جای مهمان، کنار مزبله نیست
این چه حرفی است، سخت در عجبم
داده این شهر، خارجی لقبم
از زمانی که سنگ خورده لبم
نگرانِ عقیلةُ العربم
تا شوم تشنه بین کوفه شهید
از لبم خون به ظرف آب چکید
مسلم و دردسر، فدای حسین
شده ام در به در، فدای حسین
نیزه خوردم اگر، فدای حسین
این دوتا چشم تر فدای حسین
چشم خیسم نشان احساس است
گریه ام بر حسین و عباس است
روی دارالعماره ام، یادش
چه کسی می رسد به فریادش؟
نگرانم برای اولادش
چه کنم با رباب و نوزادش؟
نذر اصغر جدا شود سر من
هست نذر رقیه، دختر من
فکرهای مهیب و بیگانه
کرده قلب مرا عزاخانه
زینب و کاخ ابن مرجانه...
وای، بازار، وای، ویرانه
زینب از غصه، خون‌جگر گردد
کاش می شد حسین برگردد
روی نیزه سرم چو قرآن رفت
سینه ام زیر پای طفلان رفت
پیکرم پشت اسب، غلتان رفت
تا کجاهای کوفه، مهمان رفت
حیرت آور شدم، اشاره شدم
چون معلق روی قناره شدم
واحسینا و داغ دلشکنش
می شود تشنه، دور از وطنش
چه بلاها شود نصیب تنش
نیزه ای قطع می کند سخنش
کفنش می شود حصیری، وای
خواهرش می رود اسیری، وای
محمدجواد شیرازی
