بانوی بی همتای پیغمبر، خدیجه
از مریم و آسیه بالاتر، خدیجه
ظرف نزول سوره ی کوثر، خدیجه
بر شیعیان مرتضی مادر، خدیجه
طعم خوشی را مصطفی با او چشیده
جور زنان بی وفا را هم کشیده
بوده حیا و غیرت و عفت صفاتش
در عین مکنت، طی شده ساده حیاتش
بر مصطفی خیر فراوان داشت، ذاتش
ما را حسینی کرده او با التفاتش
نخل رسالت داد با مالَش نتیجه
رحمت بر ام المؤمنین، بانو خدیجه
وای از وداع آخر او با پیمبر
شد جایگاه هجمه ی غم ها، پیمبر
از هر زمان شد بیشتر، تنها پیمبر
گریان شده با گریه ی زهرا پیمبر
میخواست تا چاره کند پیش آمدش را
انداخت روی سر، عبای احمدش را
او که تمام خانه اش را مهد دین کرد
سرمایه اش را نذر این راه مبین کرد
با مرتضی یاری خیرالمرسلین کرد
تا غصه ای در دل، وجودش را حزین کرد...
مزد جهادش شد چه نیکو سرنوشتی
از عرش نازل شد کفن هایی بهشتی
رخت سفر را آفتاب مکه بست و
بند دل خیرالبشر از هم گسست و
وقت وصیت شد، دل زهرا شکست و
با چشم تر، در محضر مادر نشست و
حس کرد گرد غربت بی مادری را
او که ندارد طاقت بی مادری را
بانو خدیجه تا نظر سوی کفن کرد
ذکر حسین بی کفن با خویشتن کرد
گریه به داغ آخرین از پنج تن کرد
یاد غریب و تشنه ی دور از وطن کرد
تصویر آخر در نگاهش کربلا شد
شعب ابی طالب از آهش کربلا شد
ناله بر احوال ذبیحاً بالقفا زد
آن تشنه ای که بین خونش دست و پا زد
هر کس هر آنچه داشت سویش بی هوا زد
زهرا دلش خون شد، حسینش را صدا زد
با غارتش یک خیمه را کوچک شمردند
حتی لباسی را که مادر دوخت، بردند
محمد جواد شیرازی
