خسته ام خسته کسی هست امانم بدهد؟
بین طوفان گنه راه نشانم بدهد
هر که افتاد زمین دست به دامان کسی است
من آلوده حسین است که جانم بدهد
شب جمعه است دلم کرببلا می خواهد
فقط ارباب تواند که توانم بدهد
دل من تنگ ضریح است حرم می خواهم
کیست تا کعبه ی شش گوشه نشانم بدهد
بوی سیب حرمش در همه جا پیچیده
ناله ی مادر او سوز و فغانم بدهد
مادرش گفت بنیَّ ذبحوکَ سحقوک
ناله اش شعله بر این سوز نهانم بدهد
پسرم تشنه تو را ذبح عظیمت کردند
داغ تو رعشه بر این قد کمانم بدهد
حاج مجتبی قاسمی
دانلود بخشی از صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی
تو کیستی که حرمت اسلام بند توست
معصوم، مستِ وصف مقام بلند توست
بدو تولدت چه شد ای ماه هل اتی
بوسه به دست های تو زد شاه لافتی
تو کیستی که معرفتت عین واجب است
دستت به دست فاطمه روز محاسبه است
ای عبد صالحی که شدی منتهای عرش
رفعت گرفت ذکر تو در ماورای عرش
در دل به جز "علی" به کسی جا نداده ای
نزد "احد" به گفتن "دو" پا نداده ای
ممسوس ذات بی بدل پنج تن شدی
هر لحظه جان فدای حسین و حسن شدی
روز جمل کنار حسن تا قدم زدی
آرایش سپاه جمل را بهم زدی
یک عمر می شود شهدا در تحیرند
بر جایگاه اُخروی ات غبطه می خورند
ماه بلند نیمه شب این قبیله ای
فخرت همین بس است، کفیل عقیله ای
تسلیم محض بودی و حرفی نداشتی
حرف حسین را روی چشمت گذاشتی
ای قله ی کرامتِ بی وصف و دامنه
هستند ریزه خوار عطایت، ارامنه
بی گوهر ولایت تو می شوم ذلیل
باب الحوائجِ همه ی خلق، الدخیل
عقده گشای هر گرهِ کارهای ما
ای آخرین امید گرفتارهای ما
صحنت همیشه ملجأ و کهف امان ماست
نامت تسلی دل صاحب زمان ماست
هر وصفی از وفا و مرامت شنیده ام
در تکه پاره های امان نامه دیده ام
معصوم ها به پای غمت گریه می کنند
بر چوب سالم علمت گریه می کنند
بین فرات رفتی و لب هات تشنه ماند
جسمت میان لشکری از تیر و دشنه ماند
بر چشم های ناز تو چشم حسود خورد
در علقمه به چهره ی ماهت، عمود خورد
شرمندگی، تمام وجود تو را گرفت
وقتی که تیر حرمله، در مشک جا گرفت
پای حسین ماندی و نقش زمین شدی
یک عمر فخر مادرت ام البنین شدی
محمد جواد شیرازی
وَ رَفَعَ ذِکْرَکَ فِی عِلِّیِّینَ...
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی روز عرفه ۹۹
ای که نامت پناهِ عِلّیین
پاشو از جا سپاهِ عِلّیین
پاشو ای ماه، جلوه ی شب باش
پاشو از جا، کفیل زینب باش
پاشو تا سایه ی سرم باشی
تا نگهبانِ معجرم باشی
خواهرت آمده نگاهش کن
تکیه بر چادرِ سیاهش کن
آه... ای کُشته ی امان نامه
سر فرو بردی از چه در جامه؟!
زانویت را چرا بغل کردی؟!
تو که بر قول خود عمل کردی
خاطرت جمع، مردِ با احساس
هیچ کس باورش نشد، عباس
پاشو دلگرمی دلِ همه باش
قوّتِ قلب آل فاطمه باش
ماه من، بر رخت نقاب بزن
حرز انداز زود، بر گردن
کوفیان، چشمْ شور و نامردند
تیرهای سه شعبه آوردند
چشم هایت چقدر زیبایند
بازوانت مرا تسلایند
بوسه ی مرتضی بر آن خورده
چشم هایت دل خدا برده
من همین گونه هم پریشانم
تو نباشی دگر چه می دانم...
... شاید از گریه غرقِ غم بشوم
شاید اصلا اسیر هم بشوم
شاید اصلا سرم شکسته شود
دست من با طناب بسته شود
شاید از روی تل نگاه کنم
گریه، بالای قتلگاه کنم
چه کنم گر حسین تنها شد؟!
چه کنم قتلگاه غوغا شد؟!
شاید اصلا مرا زمین بزنند
کعب نی بر منِ حزین بزنند
پاسبانِ نمازم، ای عباس
تو نباشی چه سازم، ای عباس؟!
محمد جواد شیرازی
دائم چهل منزل بلا بر ما رسیده
خواندم نمازم را نشسته، قد خمیده
جای نوازش کردنِ دستان بابا
شعله، میان گیسویم شانه کشیده
****
هجران دلبر، قد کمانی ساخت من را
از ناقه، ضعف و تشنگی انداخت من را
طوری کتک خوردم دو چشمم تار گشته
حق داشت عمه، لحظه ای نشناخت من را
****
درد کف پا، خسته ام کرده حسابی
دارم میان پهلویم دردِ حسابی
گفتم نکش اینگونه از سر چادرم را
دادِ مرا دشمن در آورده حسابی
****
آخر چرا رحمی به چشمِ تر نداری؟!
پایم شکسته، از چه رو باور نداری؟!
من دخترم، خیلی پر و بالم نحیف است
نامرد... اصلا تو خودت دختر نداری؟
****
با که بگویم این همه داغ گران را
با که بگویم حرفِ مرد بد دهان را
بر ما اهانت شد میان کوچه هایش
ویران کند حق خانه های عَسقلان را
****
خیلی بدم می آید از اشرار، خیلی
از ازدحامِ شامی و انظار، خیلی
دروازه ی ساعات، ساعاتِ بدی بود
سختی کشیدم بر سر بازار، خیلی
****
از چه بگویم،! از ستم یا ناسزا یا...
از سنگ و خاکستر ز بام خانه آیا؟
غصه شده در سینه ام با که بگویم
حرف از کنیزی می زنند این جا خدایا
****
طاقت ندارم بیش از این بابا کجایی؟!
من چشم بگذارم به آغوشم بیایی؟!
بار سفر بستم بیا آماده ام من
پایان بده بر این چهل منزل جدایی
محمد جواد شیرازی
از جلوه های عرشی پیغمبرِ حسین
زنده شده است خاطره ی مادر حسین
با احترام رفته علی در بر حسین
آماده ی نبرد شده لشگر حسین
تا اذن خواست، نور دو عالم اجازه داد
لب تر نکرده بود، همان دم اجازه داد
قله نشین معرفتِ کائناتِ حق
مجذوبِ راه پرخطر و با ثبات حق
آیینه ی تمام نمایِ صفات حق
مانند مرتضی شده ممسوس ذات حق
شأن علی، ز کل مراتب، فراتر است
فیضِ شهادت است که مشتاقِ اکبر است
وقت وداع شد، همه جا ریخته بهم
از غربت و بلا، دو سرا ریخته بهم
قلب تمام اهل ولا ریخته بهم
این غصه، آل فاطمه را ریخته بهم
اکبر گلایه ی همه را استماع کرد
با خواهرش رقیه، به سختی وداع کرد
وقتی علی، زمان رجزخوانی اش رسید
بر گوش دهر غُرش ربانی اش رسید
ابن زیاد، وقت پشیمانی اش رسید
بر کل دشت نعره ی طوفانی اش رسید
نعره کشید، من به پیمبر نتیجه ام
از نسل پاک مادر زهرا، خدیجه ام
خشمش شبیه حضرت جبار، جلوه کرد
همچون رسول، لحظه ی پیکار، جلوه کرد
چون شیر، مثل حیدر کرار، جلوه کرد
گهگاه در سیاق علمدار، جلوه کرد
با کام تشنه معرکه را زیر و رو نمود
دیگر توان جنگ برایش نمانده بود
برگشت محضر پدرش تا رها شود
از این همه مصیبت اعظم جدا شود
باید حسین دل ببُرد، تا فدا شود
ورنه زمانِ واقعه بی انتها شود
کامِ پدر ترک ترک و خشک، زین سبب
بعد از وداع سختِ پدر، رفت تشنه لب
لیلا میان خیمه زند دست روی دست
آیینه ی پر از ترکش عاقبت شکست
شمشیر آمد و به سر اکبرش نشست
مانند مرتضی شد و فرق سرش گسست
خون سرش به روی دو چشم فرس چکید
چیزی فرس ندید، فقط بی هوا دوید
او را به جرم نام علی سیر می زدند
با نیزه ها به آیه ی تطهیر می زدند
یک عده زخم با سر شمشیر می زدند
یک عده نانجیب به او تیر می زدند
روی فرس محیط تنش خانه خانه شد
افتاد انار آل عبا، دانه دانه شد
حالا حسین آمده با دیده ی ترش
با ناله ی علی ولدی سوی اکبرش
سر را گذاشت لحظه ی آخر روی سرش
پا می کِشد علی به زمین در برابرش
ای میوه دلم چقدر پخش گشته ای
نامت علی شد و صد و ده بخش گشته ای
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی شب ۲۶ محرم ۹۸
دشمنانش همه درمانده و نیرنگ زدند
به تلافی جمل، ضربه هماهنگ زدند
دوره کردند، دویدند سویش با عجله
دسته ای که همه جا، پای ولا لنگ زدند
جای نُقل شب دامادی او، با دلِ پُر...
نوه ی فاطمه را از همه سو سنگ زدند
یوسف نجمه، نقابش به روی خاک افتاد
گرگ ها بر بدن زخمی او چنگ زدند
پهلویش بوی حسن داشت، بوی فاطمه داشت
نیزه بر پهلوی او قومِ نظر تنگ زدند
اسب ها جای حنا بر سر و بر صورت او
تاختند آن قدر از خون، به رخش رنگ زدند
نعل ها داغ که گشتند جگرسوز شدند
با صدای ترکِ سینه اش آهنگ زدند
جای یک جرعه فقط آب، هزاران ضربه...
بر دهانی که شده تشنه ی از جنگ زدند
نجمه ماند و دل خون... تا که پس از ساعاتی
شعله بر چادر آن مادرِ دلتنگ زدند
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی_ ۲۵ محرم ۹۸
تمام عمر خود، آزار دیدم
جهان را بر سرم آوار دیدم
عزیزان خدا را زار دیدم
میان مجلس اغیار دیدم
چهل منزل که نه، عمری حزینم
چهل سال است من چله نشینم
شبانه روز، یاد اربعینم
همیشه چشم خود، پُربار دیدم
کنارِ گریه دوشادوش ماندم
فقط خیره شدم، خاموش ماندم
گمانم ساعتی بیهوش ماندم
همینکه آب، بالاجبار دیدم
شده اشکم روان، با که بگویم
غمِ هفت آسمان با که بگویم
ازین داغ گران با که بگویم
حرم را بر سرِ بازار دیدم
الهی که زنی مضطر نماند
میان کوچه، بی یاور نماند
اگر هم ماند، بی معجر نماند
خودم این درد را ناچار دیدم
ازین غصه گریبان می دهم چاک
میان خنده های قوم ناپاک
عقیله عمه ام را بر روی خاک...
به زیر کعب نی، بسیار دیدم
نرفت از تن، نشانِ سلسله... نه
نرفت از گوش، صوتِ هلهله... نه
نرفت از خاطر من، حرمله... نه
از آن ملعون غمی دشوار دیدم
مداوا کرد چشم تار ما را
تسلا داد قلب زار ما را
خدا خیرش دهد، مختار ما را
سر شمر و سنان بر دار دیدم
رباب و گریه اش... ای داد، ای وای
صدای گریه ی نوزاد، ای وای
کشیدم از جگر فریاد ای وای...
پرِ گهواره را هر بار دیدم
نمی دانم، گمانم خواب بودم
میان خیمه ها بی تاب بودم
مریض اما پیِ ارباب بودم
به حال زار، داغ یار دیدم
به روی سینه اش دیدم دویدند
تنش را سمت گودالی کشیدند
سرش با خنجر کندی بریدند
خودم دیدم، اگرچه تار دیدم
بمیرم عاقبت انگشترش را
لباسِ دستباف مادرش را
عبا، عمامه ی پیغمبرش را
میان دکه ی تجار دیدم
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی شهادت امام سجاد علیه السلام ۹۸
محل بده به منِ بینوا، فدات شوم
دلم شکست ز دوری، بیا... فدات شوم
اگر چه دامن تو بارها رها کردم
رها نمی کنی آقا مرا، فدات شوم
میان نافله ی نیمه ی شبت آقا
برای نوکر خود کن دعا، فدات شوم
چه حرف ها! سر من فرش راه تو بشود؟!
سرم کجا، کف پایت کجا؟! فدات شوم
خوش است کشته شوم در رهت هزاران بار
دوباره زنده شوم بارها فدات شوم
تو هم شبیه حسینی، سجیّتت کرم است
ببر مرا سحری کربلا، فدات شوم
میان سلسله فرمود حضرت سجاد
امامِ مانده روی بوریا، فدات شوم
چکید خون حسین از بلندی نیزه
عقیله با دل خون زد صدا: فدات شوم
عزیزِ بی کفنِ مادرم جُعِلتُ فِداک
غریبِ تشنه لبِ سرجدا فدات شوم
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی_ شب ۲۳ محرم ۹۸
دانلود صوت شعر با نوای کربلایی سید رضا نریمانی_ شب ۳ محرم ۹۹
خراب آمده ام باز رو به راهم کن
مسیح من بِدَم و عاری از گناهم کن
نیامدم به تمنای آب و نان سویت
کمی به حرمت ام البنین نگاهم کن
فدای جُون شوم، روسپید عالم شد
نگاهِ لطف به ظرفِ دلِ سیاهم کن
عطا به جای خودش، جای این همه گریه...
برای سینه زنت، ذوالکرم دعا هم کن
به زیر بارِ گران علامتت گفتم:
گذر ز توشه ی سنگین اشتباهم کن
مُقدم است به کارم، همیشه کار شما
بیا و پیرِ همین راه و دستگاهم کن
عجیب دلهره دارم به کربلا نرسم
برات کرب و بلای مرا فراهم کن
میان گودیِ قبرم، زمان تلقینم
اسیرِ روضه ی گودیِ قتلگاهم کن
زمان تشنگیِ حشر، یاد تشنگی ات
جواز گریه بده، غرقِ اشک و آهم کن
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی_ شب ۲۳ محرم ۹۸
قرآن چه باشد؟ اول و آخر رقیه
اسلام احمد چیست؟ سرتاسر رقیه
سیر و سلوکش رفته بر حیدر رقیه
معراج ما باشد توسل بر رقیه
یک دم نشد با رب گسسته اتصالش
زهراست پیدا و نمایان از خصالش
با آیه آیه جلوه های هر سه سالش
تطبیق شد بر سوره ی کوثر رقیه
نامش معطر می کند صحن دهان را
درس ولایت می دهد سینه زنان را
رد می کند هر منزل از هفت آسمان را
بر شانه ی عباسِ آب آور، رقیه
بر داغ او اهلِ مناسک گریه کردند
ذاتِ الهی با ملائک گریه کردند
آل عبا بر او یکایک گریه کردند
مرثیه خوان تا گفت بر منبر رقیه
یاسِ سه ساله، رنگ و بوی لاله دارد
هر کس که رویش دید، آه و ناله دارد
خیلی سوال از عمه اش، غساله دارد
رنگین کمان پیداست ازچه در رقیه؟!
با این همه زخمی که مانده در وجودش
با این همه دردسرش، وقتِ سجودش
با این پرِ زخمی و با روی کبودش
شد وارثِ ارثیه ی مادر رقیه
آن قدر، سنگِ شامیان بر ابرویش خورد
آن قدر، بر روی زمین با زانویش خورد
آن قدر محکم، ضربِ پا بر پهلویش خورد
مثل گلی در شعله شد پر پر رقیه
محمد جواد شیرازی
"فرقة بالسیوفِ وفرقة بالرماحِ وفرقة بالحجارهِ وفرقة بالخَشَبِ والعصا..."
پر شده دامن همه با سنگ
می زند هر کسی به آقا سنگ
"همه کج می روند" حتی سنگ
می خورد بر عزیز زهرا، سنگ
قتلگه شد ز سنگ مالامال
آه... زهراست شاهد گودال
ناگهان تکیه داد بر نیزه
یک حرامی زدش به سرنیزه
ریختند آه... آنقدر نیزه
دفن شد جسم شاه در نیزه
نیزه ها می رسند در جنجال
آه... زهراست شاهد گودال
نیتِ قربِ پیرها با چوب
استخاره بگیرها با چوب
ضربه های حقیرها با چوب
خُرد شد چوبِ تیرها با چوب
تشنه لب ضربه خورد و رفت از حال
آه... زهراست شاهد گودال
قاتل از ره رسید با خنجر
رنگ زینب پرید با خنجر
شمر نعره کشید با خنجر
از قفا سر برید با خنجر
ذات حق آمده است استقبال
آه... زهراست شاهد گودال
سرخ شد رنگ آسمان... مرکب
سینه و صورت و دهان... مرکب
آه یا صاحب الزمان... مرکب
داد او را تکان تکان، مرکب
شد تن شاه کربلا پامال
آه... زهراست شاهد گودال
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی شب عاشورا محرم ۹۸
حسین... از تو خودم را جدا ببینم چه؟!
اگرکه صبح شود، من بلا ببینم چه؟!
بیا و این شب آخر سخن بگو با من
اگر به نیزه، تو را بی صدا ببینم چه؟!
عبا به دوش نشستی، نماز می خوانی
تو را بدون لباس و عبا ببینم چه؟!
تنی که زینت دوش نبی اکرم بود
به روی خاک بیابان، رها ببینم چه؟!
عجیب دلهره دارم سر تو را ببُرند
خدا نکرده تو را زیر پا ببینم چه؟!
همیشه بوده سرت سایه ی سر زینب
اگر سرت به روی نیزه ها ببینم چه؟!
منی که تاب ندارم تنت کبود شود
به ضرب نیزه، تنت نخ نما ببینم چه؟!
میان سجده دعا کن تنت کفن بشود
اگر تنت وسط بوریا ببینم چه؟!
اگر قرار شود بی تو من سفر بروم
کنار محمل خود شمر را ببینم چه؟!
سید پوریا هاشمی
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی شب عاشورا محرم ۹۸
هرکجا سینه زنت دستِ دعا بالا بُرد
مادرت با عجله دستِ عطا بالا برد
بارها بوسه زد و پیش همه جسم تو را
بر سرِ دوش، رسولِ دو سرا بالا برد
ما کجا ظرفیتِ عشقِ تو را داشته ایم؟!
نظر فاطمه، ظرفیتِ ما بالا بُرد
از روی خاک جدا کرد و حسینیه رساند
" ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد "
پشت در ماند رخت تا که خجالت نکشیم
دست لطفت همه جا شأن گدا بالا برد
رو به کعبه نزدم جز به تمنای خودت
نرخِ توحید مرا کرب و بلا بالا برد
کم ندیدیم گنهکار پشیمان شده را...
اشکِ در روضه ی جانسوز شما بالا برد
گریه کرده است چو اسپندِ میان آتش
هر که از تشنگی ات سوخت، صدا بالا برد
حرمله تیر زد و از کمرت بیرون زد
همه ی خون تو را زود خدا بالا برد
مانده ام مات، زمانی که دعا می کردی
این سنان بین دعا، نیزه چرا بالا برد؟!
محمد جواد شیرازی
شرر به خرمن آل عبا زدی ای شمر
چه آتشی به دل ماسوی زدی ای شمر
مگر که زینت دوش نبی نبود حسین
چرا قدم روی عرش خدا زدی ای شمر؟
حسین فکر نجات تو بود اما حیف
لگد به بال و پرش بی هوا زدی ای شمر
هنوز جان به تنش بود مرتضی آمد
به ناله گفت: عزیز مرا زدی ای شمر
نفس نفس زد و ناله کشید "یا أماه"
میان پهلوی او نیزه جا زدی ای شمر
نسوخت قلب تو از ناله ی " بُنیَّ حسین"
به پیش دیده ی خیر النسا زدی ای شمر
حسین آب طلب کرد در ته گودال
تو در عوض شه لب تشنه را زدی ای شمر
هزار و نهصد و پنجاه زخم کاری داشت
چرا تو رحم نکردی، چرا زدی ای شمر؟
چه کردی از نفس افتاد خنجر کندت؟!
رویت سیاه باد چند تا زدی ای شمر؟
سرش به نیزه شد و وقت غارت خیمه...
تمام لشکر خود را صدا زدی ای شمر
برای دخترکان خواهرش سپر بود و...
عقیله را جلوی بچه ها زدی ای شمر
علی سپهری
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی محرم ۹۸ روز هفتم
از کربلا رنگ خوشی دیدم؟! ندیدم
بی شیر ماندم، بین هر خیمه دویدم
دیشب فقط تا صبح طفلم داد می زد
خیلی خجالت از بنی هاشم کشیدم
***
ای کاش این داغی که دیدم خواب باشد
طفلم سلامت، محضر ارباب باشد
گفتم: حسینم، حاضرم در بین این دشت...
تشنه بمیرم، اصغرم سیراب باشد
***
مولای من حیران و سرافکنده آمد
رو زد سوی دشمن ولی شرمنده آمد
وقتی که بر می گشت با چشم پر از آب
از لشگر دشمن صدای خنده آمد
***
تیری در این لشگر نبود الا سه شعبه؟!
چیدند آخر غنچه ام را با سه شعبه
ای حرمله انصاف داری بی مروت؟!
اصغر سه شعبه... حضرت سقا سه شعبه؟!
***
مانده حسین و کل آغوشش پر از خون
صورت پر از خون، بر روی دوشش پر از خون
چشمم پر از خون شد که شد از ضرب آن تیر...
شش ماهه ام از گوش تا گوشش پر از خون
***
باور کنم شش ماهه ی من، اصغرم رفت؟!
از نعره ی تکبیر این لشگر سرم رفت
خیلی مرا سوزانده این غصه که طفلم...
با حالت قهر آخرین بار از برم رفت
***
نشنیدم آخر، صحبت نشنیده اش را
بستند بر نی، حنجر پاشیده اش را
خیلی خجالت می کشم آبی بنوشم
بر نیزه اش، دیدم لب خشکیده اش را
***
مَردم... منِ محزونِ غمدیده ربابم
هم قافیه نه... همنشینِ آفتابم
تا آب می بینم، سرم پایین می افتد
هم قافیه نه... داغدارِ مشک آبم
محمدجواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی محرم ۹۸ شب ششم
سیزده ساله ی امامِ کریم
شده آماده بلای عظیم
رفت و افتاد روی پای حسین
بوسه می زد به دست های حسین
سوختند از غم و کباب شدند
هر دو از گریه خیسِ آب شدند
گریه در حالت عطش کردند
آن قدر گریه تا که غش کردند
گریه های عمو مکرر شد
تشنه ی دیدنِ برادر شد
زیر لب روضه ی حسن را خواند
قاسمش را به سینه اش چسباند
دست خطِ حسن به کار آمد
ناگهان بر دلش قرار آمد
جلوی خیمه، جان تازه گرفت
آخرش از عمو اجازه گرفت
اذن میدان گرفت و عازم شد
نوبت نعره های قاسم شد
حال باید خودی نشان می داد
دشت، را یک تنه تکان می داد
وقت برچیدنِ هبل شده بود
فأنا بن الحسن... جمل شده بود
همه گفتند آمده حیدر
پسر پورِ ارشدِ حیدر
هرکه افتاد سوی او گذرش
ازرق و هر چهار تا پسرش...
همه بر روی خاک افتادند
غرقِ در خون، هلاک افتادند
نعره می زد، علی مع الحق را
کند از ریشه نسل ازرق را
وقت رزمش قمر، بلند شده
مادرش نجمه سربلند شده
فخر دارد به خود عروس حرم
که شده نذر اهل بیت کرم
طالب مرگ، بین لشگر کیست؟!
دید دشمن، حریف قاسم نیست
حیله شد چاره، دوره اش کردند
همه یک باره، دوره اش کردند
ابرویش بین جنگ، زخمی شد
سرش از نقلِ سنگ، زخمی شد
ضربِ شمشیر نانجیبی، آه
بر سرش خورد و گفت: یاعماه
از روی اسب، دور از حضرت
بر زمین خورد با سر و صورت
تا صدا زد، سواری از خیمه
مثل بازِ شکاری از خیمه...
آمد و اشک، از دو دیده فشاند
قاتلش را به قعر دوزخ راند
رفت بالا صدای فریادش
آمدند اشقیا به امدادش
بس که مرکب به رفت و آمد بود
شد هوا ناگهان غبار آلود
بود دشت از غبار مالامال
وسط دشت، نجمه رفت از حال
نوعروسِ حرم زمین افتاد
بر روی خاک، با جبین افتاد
چه گذشت آن وسط؟! نمی دانم
روضه را بازتر نمی خوانم
دشت در حالتِ سکونی بود
همه جا رد نعلِ خونی بود
داشت قاسم به خاک می غلطید
شانه های حسین می لرزید
در دهان تا زبان، تکان می خورد
دنده هایش تکان تکان می خورد
آه... آخر به دوش مولایش
بر زمین می کشید پاهایش
غرقِ خون، وصل یار، شیرین بود
سرّ احلی مِن العسل این بود
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج حسین سازور
نوشته به روی نگینم حسین
شد از کودکی کل دینم حسین
نمازم حسن شد، یقینم حسین
تجلیِ خُلد برینم حسین
از آن کودکی عبد این درگهم
من عبدالحسینم که عبداللهم
حسین است رازِ سرآغاز ما
جز او نیست در دیده ی باز ما
جنون، وقتِ رزم است اعجاز ما
به سن نیست معیارِ پرواز ما
مگر یادتان رفته بابای من؟!
بیایید سویم، أنا بنُ الحسن
بمانم چرا؟! عمه مانع نشو
عمو شد فدا، عمه مانع نشو
نکن پا به پا، عمه مانع نشو
مرا کن رها، عمه مانع نشو
نمردم که رفته تنش زیر پا
عموی مرا می زند بی حیا؟!
دلم سوخت تا دیدم ابروش را...
پُر از خون و خاکی سر و روش را
به دست کسی تاب گیسوش را
سرِ نیزه ی بین پهلوش را...
چه سازم، که کمتر اذیت شود؟!
عمویم ازین درد، راحت شود
نمردم که پاکوبِ مرکب شود
دلیلِ غم عمه زینب شود
تنش زیر پا نامرتب شود
لباسش نماند، مُعذّب شود
بمیرم که تشنه شده، سوخته
نگاهش به سمت حرم دوخته
اگر باورم انگِ تکفیر خورد
سرم سنگ از کوفیان، سیر خورد
اگر بازویم زخم شمشیر خورد
به صحن دلم، تیزی تیر خورد
فدای دل مضطر عمه ام
فدای دو چشم تر عمه ام
شدم ذبح راه ولا، تشنه کام
سلامٌ علی اهلِ بیت الکرام
رسیدم پدرجان حسن السلام
بده بر منِ سوخته، التیام
یتیمت رسیده که نازش کنی
در آغوش خود سرفرازش کنی
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی شب پنجم محرم ۹۸
می نشینیم سر کوی اباعبدالله
به امید رخ نیکوی اباعبدالله
از کریمیِ خودش بوده که ما هم شده ایم
همه ی عمر ثناگوی اباعبدالله
صحنِ پیشانی ما بوی حسینیه گرفت
از گِل تربتِ خوشبوی اباعبدالله
اهل معراج نشد هیچ رسولی الا...
با توسل به سرِ موی اباعبدالله
نزد پیغمبر ما خوب تر از هر عملی است
زدنِ بوسه به بازوی اباعبدالله
دستگیر است اگر از همه ی خلق حسین
بوده چون فاطمه الگوی اباعبدالله
رحمت واسعه اش، جلوه و یاد حسن است
رفته بر خوی حسن، خوی اباعبدالله
نیست انصاف، نگوییم از ایمانِ رباب
ذوبِ مولا شده بانوی اباعبدالله
فاطمه در صف محشر به سویش خواهد رفت
هر که رفته قدمی سوی اباعبدالله
مُحرمِ کعبه ی بی دلبر زینب نشویم
قبله ی ماست فقط روی اباعبدالله
زودتر خورد زمین، خواهر مظلوم حسین
دید تا، خم شده زانوی اباعبدالله
دست بر پهلوی خود بُرد عقیله، ناگاه...
نیزه ای خورد به پهلوی اباعبدالله
آسمانِ رُخش از لطمه غروبین شده بود
سنگ چون خورد به ابروی اباعبدالله
آتش از بام سرش ریخت، سرِ مویش سوخت
دید تا سوخته گیسوی اباعبدالله
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی روز چهارم محرم ۹۸
بغض نفس گیری گلویم را فشرده
تنها شدی ای یار، زینب که نمرده
طفلان من هستند مولا سرسپرده
تا بی کسی ات آبرویم را نبرده...
بگذار تا میدان روند این دو، برادر
قربانی راهت شوند این دو، برادر
خواهر نباشم من اگر درمانده باشی
طفلان من باشند، أشهد خوانده باشی؟!
یادم نمی آید مرا گریانده باشی
یا وقت حاجت، خواهرت را رانده باشی
جان سه ساله دخترت بر غم رضایم
نامردم از خیمه اگر بیرون بیایم
بعد از علی اکبر دو چشمی تار دارند
میل پریدن از قفس بسیار دارند
در سینه حب حیدر کرار دارند
یک عمر، شِکوه از نوک مسمار دارند
شمشیرِ خود را دیده ای مایل گرفتند؟
تعلیم از رزم ابوفاضل گرفتند
هستی امیر و والهِ نعمَ الامیرند
از جان خود این دو کبوتر سیرِ سیرند
بر چادرم حساس و بر مویم اسیرند
بگذار با هم بین این صحرا بمیرند
بگذار تا ناموس، بی معجر نبینند
رخت اسیریِ مرا بهتر نبینند
بر سجده افتادم زمین، مریم زمین خورد
از غصه ام پیغمبر خاتم زمین خورد
تسبیح من پاره شد و عونم زمین خورد
در خیمه حس کردم محمد هم زمین خورد
گرچه زمان جنگشان بیرون نبودم
در خیمه بوی خونشان را حس نمودم
محمد جواد شیرازی
منم و خجلت بسیار، حلالم فرما
در شبِ آخر دیدار حلالم فرما
اولین بار شده آمدی و پا نشدم
حال و روزم شده دشوار، حلالم فرما
بوسه بر گونه ی من؟! آه... فراموشش کن
صورتم خورده به دیوار، حلالم فرما
از سپیدی رخم نیست خبر، رنگِ کبود...
بر رخم گشته پدیدار، حلالم فرما
چادرم سوخت پدر، صورت خود را بگذار...
روی این دامنِ گلدار، حلالم فرما
نه مرا موی بلند و نه تو را پنجه ی ناز
بگذر از موی من اینبار، حلالم فرما
سنگ خوردم سرِ بازار که سنگت نزنند
سنگ خوردی سرِ بازار؟! حلالم فرما
خار، در پای من و نیزه نصیب تو شده
وارثِ روضه ی مسمار، حلالم فرما
دست من بسته شد و چوب به دندانت خورد...
وسط مجلس اغیار، حلالم فرما
بر لبم آمده با ناله ی بابا بابا...
نفس آخرم انگار، حلالم فرما
محمد جواد شیرازی
ورودیه
نشست دلهره در جان زینب کبری
رسید قافله ی اهل بیت، کرب و بلا
عجیب رنگ غریبی به خود گرفت افلاک
عجیب بوی جدایی می آید از این خاک
چقدر نزد خدا این زمان بها دارد
رقیه قصدِ نزول از کجاوه را دارد
ملائکه پرِ خود زیرِ پاش، باز کنید
"وَ إن یَکاد بخوانید و در فراز کنید"
خدا کند که نیفتد به حالِ دشواری
خدا نکرده نگیرد به چادرش خاری
به زیر سایه ی عباس و قاسم و اکبر...
رباب آمده در خیمه با علی اصغر
علی که غنچه ی لبخند را نشان می داد
عروس فاطمه، گهواره را تکان می داد
بُریر و جون و وهب در طواف اربابند
چه خوب... محضر ارباب، جمعِ اصحابند
حمیده تا که دلش ریخت گفت یا عباس
سکینه تشنه شده، غصه نیست با عباس
اگرچه دشمن این خانواده بی شرم است
دل همه به علمدارِ خیمه ها گرم است
دل عقیله شده مثل سوره ی زلزال
همین که خیره شده سوی گودیِ گودال
نشست روی زمین مثل طفل درمانده
حسین، روضه ی جانسوز هاهُنا... خوانده
حسین گفت که باید فدا شویم اینجا
حسین گفت که باید جدا شویم اینجا
امان ز غربت آن خواهری که بی حد شد
ز دیده فرصت پنجاه ساله اش رد شد
نگاه کرد عقیله به سوی آن گودال
نگاه کرد و به چشم پر آب، رفت از حال
نگاه کرد که گودال پر شده از تیر
ز هر کرانه رسد سنگ و نیزه و شمشیر
نگاه کرد حسینش غریب و عطشان است
دوباره نیزه میان دهان قرآن است
محمدجواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی محرم ۹۸
برگرد تا در سینه ام ماتم نماند
بر گونه ام رد نم و شبنم نماند
یک دم تصور کن که زینب بی تو باشد!
اکبر نباشد تازه سقا هم نماند
برگرد تا زخم گلوی خشک اصغر
تشنه برای جرعه ای مرهم نماند
نزد رقیه باش تا آرام باشد
در سینه اش یک ذره درد و غم نماند
برگرد تا اینکه زبانم لال، زینب...
وقت شلوغی بین نامحرم نماند
انگشترت دستت نمی ماند، ردش کن
تا ساربان در فکر این خاتم نماند
آخر وصیت را به ابن سعد گفتم!
یارب کسی اینگونه بی همدم نماند
ای کوفه شاهد باش جسمم ریخت برهم
تا جسم شاه و دلبرم درهم نماند
بر من بزن هر قدر سنگ تیز داری
یک سنگ، در این شهر می خواهم نماند
خیلی تنم مبهم شده روی قناره
تا جسم اربابم دگر مبهم نماند
طفلان من نذر علی، ای کوفه بگذار
پیش علی اکبر، قدِ او خم نماند
لب تشنه جان دادم که آقای غریبم...
هر طور شد، لب تشنه، دستِ کم نماند
دلشوره دارم غارتش سازند این ها
حتی لباس کهنه می ترسم نماند
دلشوره دارم وقت تکفین امیرم
غیر از حصیری بین این عالم نماند
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای کربلایی سید رضا نریمانی_ شب اول محرم ۹۹
از سرِ شب، غربت و دلشوره ام بسیار شد
غصه ی یک عمر، بین سینه ام انبار شد
خواب بودم، غافل از احوال خود، تا ناگهان
با صدای ناله ای محزون، دلم بیدار شد
ناله می فرمود: یا عَطشان... بُنیَّ یاحسین
از همین ناله، دو چشم عرشیان خونبار شد
چشم وا کردم لباسی غرق خون دیدم به عرش
تا نظر کردم بر آن، از گریه چشمم تار شد
آی نوکرها میان سجده، شکر حق کنید
باز هم ایام خوبِ نوکری تکرار شد
پیرهن مشکیِ ما تعظیم راه کربلاست
علتش این است در چشمانِ دشمن، خار شد
نام شیرینت، رسولِ ترک می سازد حسین
گفت هرکس یا حسین، از معصیت بیزار شد
نذر کردم یک دهه فارغ شوم از غیر تو
شاید آخر چشم کورم، لایق دیدار شد
حضرت سلطان سفارش کرده، فَابک لِلحسین
ابر چشمانم برای روضه ات پربار شد
سنگ از روزی که آمد خورد بر پیشانی ات
استعاره از دل بی رحم و بی افسار شد
راستی آقا خبر داری سفیرت تشنه است؟
مسلمِ مظلوم، آواره سرِ بازار شد
ظهر پشت مسلمت یک شهر بیرون آمدند
وقتِ مغرب بین کوفه، بی کس و بی یار شد
محمد جواد شیرازی
حسین جان...
هر که بر کار تو پرداخت، یقینا بُرده است
زیر پا، کارِ خود انداخت، یقینا بُرده است
وسط ساختنِ خیمه ی ماه ماتم
خادمی که دلِ خود ساخت، یقینا بُرده است
سائلی که به کسی رو نزد و راهی را
غیر ازین میکده نشناخت، یقینا بُرده است
بِأبی أنتَ و اُمی، همه ی اموالش...
آن که در راه تو پرداخت، یقینا بُرده است
نوکری که به دلش، مادرت از باب کرم
نظر مرحمت انداخت، یقینا بُرده است
عمر، کالای گرانی است، ولی در راهت
هر کسی عمر خودش باخت، یقینا بُرده است
خونِ اعضای تو را نعل، به هفتاد ذراع
مرکب از بس به تنت تاخت، یقینا بُرده است
محمد جواد شیرازی
از خدعه های مردم بی عار، ای امام
کار پسرعموی تو ناچار شد تمام
مسلم، اسیر خدعه ی طومارها شده
مِنّی، عَلیکَ یا أبا الأحرار ألسّلام
فهمیده ام ازین همه لب تشنه ماندنم
باید سرم رَود به سرِ دار، تشنه کام
این جا به جای مرهم بر زخم و جای تیر
با سنگ می دهند به بیمار، التیام
هَل مِن مُعینِ تو به جوابی نمی رسد
چون بطنِ کوفه پُر شده بسیار از حرام
هر جای کوفه رفتم و هر لحظه می رسید
بوی سلاح و شعله ز بازار بر مشام
یک نانجیب، تیر سه شعبه خریده بود
گفتم به گریه دست نگهدار، بی مرام
کوفه نیایِ من که به مولا نمی رسد
بادِ صبا رسان سوی دلدار این پیام
بگذار تا حمیده یتیمِ حرم شود
نزد رقیه سایه ات، ای یار مستدام
دیدی تنم به دکه ی قصاب ها رسید؟!
در شهر کوفه، دفن شد انگار احترام
واژه به واژه در دل من روضه می شوند
بازار... کوچه... زینب و انظار... ازدحام...
آتش ز بام... ناقه ی عریان... نگاه بد...
رقاصه... سنگ... خنده ی اشرار... شهر شام...
این سِیر را، به خاطر حلقوم اصغرت
از خیر کوفه بگذر و بگذار ناتمام
محمد جواد شیرازی
"فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادم"
بنده ی کوی حسین ، از دو جهان آزادم
پرچم سرخ حسینی است فقط روی سرم
مزه ی تربت او در دهن از میلادم
راه او راه حیات است و خودش فُلک نجات
متوسل به حسینند همه اجدادم
یا حسین بن علی ذکر شب و روز من است
اثر ذکر حسین است اگر آبادم
عاشقش گشته ام از صبح ازل تا به ابد
از الست است که من دل به جمالش دادم
تشنه ی چهره ی نورانی او می مانم
شده تشکیل زِ حبش همه ی بنیادم
گفت: زهراست شب جمعه مصیبت خوانش
پس بلند است برای غم او فریادم
تا که از اسب زمین خورد سرش ریخت بهم
خواهرش گفت شکستند قد شمشادم
حاج مجتبی قاسمی
امشب این دل عجیب شد حیران
مست مستم به عشق آن سلطان
به جنون می کشد مرا هجران
اشک ها روی گونه ام غلتان
از ته دل دهم نوا لرزان
السلام علیک یا عطشان
در پناهت رسیده ام بیتاب
وتصدّق علیَّ یا ارباب
شب تارم، تویی همان مهتاب
این غلامِ سیاه را دریاب
در پِیَت عالمی است سرگردان
السلام علیک یا عطشان
باز محتاج کربلا شده ام
محو آقای با وفا شده ام
باز هم غرق در خدا شده ام
غرق در نور ربنا شده ام
گویم از دل به دیده ی گریان
السلام علیک یا عطشان
حرمت در همه جهان یکتاست
دور شش گوشه ات عجب غوغاست
مامن هفت آسمان خداست
در طوافت علی، حسن، زهراست
می شوم باز دست بر دامان
السلام علیک یا عطشان
شب جمعه ، حرم ، سحرچه خبر؟
دل ما گشته پر شررچه خبر؟
مرتضی گشته خونجگر چه خبر؟
مادرت می زند به سر چه خبر؟
ناله زد فاطمه شدم نالان
السلام علیک یا عطشان
بر زمین جسم اطهرت افتاد
خنجری تا به حنجرت افتاد
روی تل دید خواهرت افتاد
غرق خون وای مادرت افتاد
عاقبت گشت جسم تو عریان
السلام علیک یا عطشان
تا که بر روی نیزه ها سر رفت
سمت خیمه تمام لشگر رفت
چشم دشمن به سوی معجر رفت
خواهرت سمت کوفه آخر رفت
گشت قتلت برایشان آسان
السلام علیک یا عطشان
حاج مجتبی قاسمی
فرار می کنم آقا فقط به سوی شما
چقدر خسته ام از دوری سبوی شما
بریده از همه، جز تو مگر کسی دارد؟
به انتها شده عمرم به عشق روی شما
منم که شهره به آنم که بد زمین خوردم
شده است چاره ی من یک کلام، کوی شما
حسین ذکر لبم هستی و نماز شبم
جوانیم همه طی شد به جست وجوی شما
فراق کرببلایت ببین چه پیرم کرد
مرا بخر که نمیرم در آرزوی شما
چه قدر زحمت ما را کشیده ای تو حسین
که زنده مانده ام آقا فقط به هوی شما
نشست وخنجر خود را کشید آن ملعون
شمیم سیب وزیده است از گلوی شما
حاج مجتبی قاسمی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی_ حرم سیدالکریم سال ۹۷
چهل سال است در تب گریه کردم
چهل سال است هر شب گریه کردم
چهل سال است من بیدار ماندم
صحیفه را نوشتم روضه خواندم
چهل سال است غرق اشک و آهم
شبانه روز یاد قتلگاهم
چهل سال است خواب شمر دیدم
به دستش خنجری دیدم پریدم
چهل سال است گفتم دادِ بیداد
همیشه ظرف آب از دستم افتاد
چهل سال است تا مذبوح دیدم
نشستم بر زمین، ضجه کشیدم
چهل سال است دشت کربلایم
به یاد روز دفن و بوریایم
چهل سال است فکر اصغرم من
عزادار ذبیحی پرپرم من
چهل سال است مانند ربابم
به کام تشنه، زیر آفتابم
چهل سال است می گویم خدایا
عطا کن خیر، سهلِ ساعدی را
چهل سال است یاد شهر شامم
کنار عمه ها در ازدحامم
چهل سال است بر زخمم نمک خورد
بمیرم عمه ام زینب کتک خورد
چهل سال است می گویم رقیه
زنم بر دست می گویم رقیه
چهل سال است در بزم شرابم
به یاد خیزران خانه خرابم
چهل سال است می سوزد وجودم
به روی ناقه با غل بسته بودم
چهل سال است داد از سنگ دارم
به روی خود نشان از چنگ دارم
نگو این زهر امانم را بریده
چهل سال است عمرم سر رسیده
محمد جواد شیرازی
دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی
دانلود صوت شعر با نوای کربلایی مهدی رسولی
به خاک تربتت هر بار بگذارم جبینم را
درونم حس کنم انوار رب العالمینم را
معاد و عدل و توحید و نبوت را تو معیاری
نخواهم داد بر شک بقیه این یقینم را
منِ گمراه و حیران را به راه راست آوردی
ز گیسویت گرفتم رشته ی حبل المتینم را
همیشه روح من حس امانت کرد با مهرت
نگیر از من به جان مادرت روح الامینم را
شکسته دل شدن را از سخای مادرت دارم
گدایی کرده ام از فاطمه قلب حزینم را
اگرچه دست خالی آمدم، چشم پُری دارم
بخر چشم ترم را، این متاع کمترینم را
گره افتاده در کارم، گرفتارِ گرفتارم
پذیرا باش نذرِ سفره ی اُم البنینم را
همه آماده ی رفتن شدند و باز جا ماندم
بیا امضا کن از لطفت برات اربعینم را
نگیر از عمر من اوقات خیر و برکتم، یعنی
همین که در میان روضه هایت می نشینم را
سرش را دید و با گریه سکینه گفت با بابا
تماشا کن میان شام حال شرمگینم را
همین که معجرم در آن شلوغی سوخت با شعله
به روی سر گرفتم تکه های آستینم را
محمد جواد شیرازی
