مِن أینَ لِیَ الخیر به غیر از حرمت

مِن أینَ لِیَ الخیر به غیر از حرمت
مِن أینَ لِیَ النَّجاة جز کهف غمت

آن گونه که شیرینی عمرم شده ای
باید بشمارم همه دم مغتنمت

در سینه ی من که زنده از ماتم توست
مانند غمت، نیست غمی با عظمت

ای سوره ی فجر، علت بسط جهان
زنده شده عالم از دمِ صبح دمت

آن عشق مقدسی که در بزم شهود
لطف علوی زده برایم رقمت

دیدی که کسی مرا خریدار نبود
گفتی که بیا روضه، خودم می خرمت

برکت بده با یک نظرت بر قدمم
تا اینکه شوم نوکر ثابت قدمت

با گریه، تمنای شهادت دارم
انداخته بر طمع، مرا هم کرمت

وا شد گره های کور از زندگی ام
دادم به رقیه هر زمانی قسمت

تا میر و علمدار غمت عباس است
بالاست همیشه تا قیامت علمت

یک عمر ازین روضه بهم ریخته ام
در قتلگهت ریخته قاتل بهمت

آن گونه تنت پخش به صحرا شده که
مانده چه کند عقیله با جسم کمت

اصلا به چه رویی جلوی مادر تو
بردند لباس از بدن محترمت

محمد جواد شیرازی

اگر که منتظری از گناه صرف نظر کن

اگر که منتظری، از گناه صرف نظر کن
بیا به خاطرم از اشتباه صرف نظر کن

به یک نگاهِ حرامت دلم شکست دوباره
هم از گناه و هم از آن نگاه صرف نظر کن

به خود بیا... به گناهی مرا معاوضه کردی؟!
از آنچه برده تو را قعر چاه صرف نظر کن

چگونه مرگِ عزیزان خویش دیدی و خوابی؟!
نرو دگر به سوی پرتگاه، صرف نظر کن

پناه و حاجت خود را مبر به منزل دیگر
به غیر ما تو ز هر جایگاه صرف نظر کن

به کربلا برو و از هر آنچه خیرِ دگر هست
به جز زیارت آن بارگاه صرف نظر کن

بیا برای حسین و غمش دو ماه بگرییم
ز کارهای دگر این دو ماه صرف نظر کن

فدای صوت ضعیعش که رو به قاتل خود گفت:
هنوز زنده ام، از خیمه گاه صرف نظر کن

هر آن که رفت به مقتل سریع صرف نظر کرد
آهای شمر نرو قتلگاه، صرف نظر کن

به روی عرش معلای سینه اش ته گودال...
به چکمه ات نرو، ای روسیاه صرف نظر کن

محمد جواد شیرازی

بدتر از شام غمی بین مصیبات نبود

بدتر از شام، غمی بین مصیبات نبود
بین این شهر، کسی اهل مراعات نبود

جگرم سوخته، بعد از سه شب و روز، حسین
حق ما دیدنِ دروازه ی ساعات نبود

مردها مست و زنان جامه ی نو پوشیدند
شام که جای گذر کردنِ سادات نبود

تا شنیدیم، فقط فحش و اهانت بوده
بر لب هیچ کسی ذکرِ تحیات نبود

نیزه ها را وسط قافله می آوردند
در مسیری که بجز لشگر الواط نبود

در برِ ناقه ام ای کاش علی اکبر بود
سایه ی بر سر این قافله، هیهات نبود

بین اطفال هراسان، سر بازار شلوغ
سهم زینب به خدا غیر مکافات نبود

با که گویم که رساندند مرا بزم شراب
بدتر از این غمِ جانسوز، مجازات نبود

باده را روی لبت ریخت و شد آب وضو
بی خیالت ولی آن دشمن بد ذات نبود

بی سبب نیست جراحات لبت بدتر شد
چوب دستی که مداوای جراحات نبود

چند موضع ز دهانت شده پرخون و غمی...
بدتر از این به دل اهل مناجات نبود

بست احرام رقیه که به وصلت برسد
گرچه این وادیِ ویران شده میقات نبود

محمد جواد شیرازی

میان خنده ی دشمن گرفتارم به دشواری

میان خنده ی دشمن گرفتارم به دشواری
کنار علقمه جان می دهی یارم به دشواری
مرا انداخته داغت علمدارم به دشواری
چگونه از نگاهت تیر بردارم به دشواری

میان آسمانم ماه بودی، مُنشقت کردند
به ضرب گرز سنگینی به حیدر ملحقت کردند

خمیده آمد سویت، تنت را مختصر دیدم
نشستم بر تن آشفته ات چون ابر باریدم
چنان مصحف دو دستت را به اشک دیده بوسیدم
چرا شرمنده ای؟! از آب که چیزی نپرسیدم

به پای عهد خود آخر گذشتی از سر و جانت
خودم دیدم که مانده روی مشکت جای دندانت

دو بالت شد جدا از پیکرت با ضربه ی شمشیر
کمانداران رها کردند از چله هزاران تیر
اگرچه پیکرت شد از هجوم تیرها تسخیر
به چوب پرچمت تیری نخورده ماه عالمگیر

سه شعبه، دیده ات را زیر و رو کرده ابوفاضل
سکینه دیدنت را آرزو کرده ابوفاضل

نمانده خیلی از آن قد و بالای دل آرایت
نمانده چیزی از آن چشم های ناز و زیبایت
تو که تا علقمه رفتی چرا خشک است لب هایت؟!
یل ام البنین، زهرا شود دیگر پذیرایت

پس از غم های طولانی بیا یک خواب راحت کن
سرت را روی دامانش گذار و استراحت کن

برای ماندن و برگشتنت انگار راهی نیست
میان خیمه، غیر از چند تا کودک، سپاهی نیست
برای زینبم بعد از کفیلش تکیه گاهی نیست
عمود خیمه ات را می کشم، یعنی پناهی نیست

ببین عباس این زن ها ز بس که آبرومندند
گره روی گره بر روسریِ خویش می بندند

نصیبت علقمه بود و نصیبم می شود گودال
چه گودالی که خواهد شد ز سنگ و نیزه مالامال
امان از هتک حرمت ها، امان از غارت و جنجال
شود در پیش چشم اهل خیمه پیکرم پامال

دو چشم نافذت را بستی و خون شد دلم عباس
قد رعنای کوچک گشته ات شد قاتلم عباس

محمد جواد شیرازی

بعد از غمی که بین گلو استخوان شده

بعد از غمی که بین گلو استخوان شده
هر صحنه ای برای دلم روضه خوان شده

در دست های خادمه ی خانه، بازهم
یک ظرف آب دیدم و اشکم روان شده

با دیدن حصیرِ کف حجره، زانویم...
بین نمازِ نیمه شبم ناتوان شده

دیدم گرسنه مانده کمی شیرخواره ای
قلبم پر از شراره چون آتش فشان شده

دیدارِ صنف و حجره ی غصاب های شهر
خیلی غم بزرگ و بلایی گران شده

سخت است دیدن گلویِ خونی پدر
آن گونه که به لحظه ی دفنش بیان شده

گفتند روی نی پدرت سنگ می خورد
دیدند پای نی، پسرش نیمه جان شده

سخت است بین شام ببینی در ازدحام
از آن چه ترس داشته بودی، همان شده

دیدم که عمه ام که امان قبیله بود
افتاده زیر ضرب کتک، بی امان شده

جز من که دیده گوشه ی ویرانه، خواهرش
در سن و سال کودکی اش قدکمان شده؟!

گرمای زهر را به دل سوخته چه کار
بعد از چهل بهار که قلبم خزان شده

دیدند وقت غسلِ تنم، جای سلسله
در زیر جامه، بر پر و بالم عیان شده

محمد جواد شیرازی

کنج تنورم خواهرم زینب کجایی

کنجِ تنورم، خواهرم زینب کجایی؟
قطعا تو هم بر رنج و سختی مبتلایی

دیدی دوتایی بوی خاکستر گرفتیم
دیدی دوتایی سوختیم از این جدایی

کرده رخت را ارغوانی، تازیانه
کرده رخم را رنگ خون، ضرب عصایی

دیدم زمان غارت افتادی به زحمت
از کربلا دیدی چه کربی چه بلایی

الحق که زین العابدین را حفظ کردی
خواهر نشان دادی که دخت مرتضایی

در وجه مادر بودی اما با قد خم...
بیش از گذشته جلوه ی خیرالنسایی

خیرش دهد حق همسر خولی رسیده
تا که سرم را بخشد از گرما رهایی

خواهر ندیدی مادر آمد، با حضورش
پر شد کنارم عطر یاسِ جان فزایی

روضه به پا کرده برایم کنج حجره
اشکش شده بر زخم لب هایم دوایی

مریم، خدیجه، آسیه جمعند این جا
خالی است جایت بین این محفل، کجایی؟!

غصه نخور جسمم اگر که بی کفن ماند
شاید مهیا شد برایم بوریایی

دلتنگ صوتم هستی و از روی نیزه
می خوانم از قرآن برایت آیه هایی

باید بسوزیم و بسازیم از غم هجر
تا اربعینی که به دیدارم می آیی

محمد جواد شیرازی

رفته ام تا پرتگاه اما خدا نگذاشته

رفته ام تا پرتگاه اما خدا نگذاشته
لطف او هرگز مرا بر خویش وا نگذاشته

دوست دارم عادت او را که بنده پروری است
فرقی اصلا بین دارا و گدا نگذاشته

کارِ این صاحب‌کرم همواره دارد حکمتی
بنده ای را بی جهت در تنگنا نگذاشته

شد مقرب هر کس که بعد از توبه اش
عهد خود را با خدایش زیر پا نگذاشته

نیمه شب ها بی قراریم و برای عاشقان
خواب راحت، دوری از کرب و بلا نگذاشته

سربلند عالم است آن کس که وقت بندگی
سر به جز بر تربت خون خدا نگذاشته

کِشتی این روضه ها امن است و ظلمت بارها
خواست غرقم سازد اما ناخدا نگذاشته

او که باب رحمت و باب نجات امت است
بین سختی ها مرا هرگز رها نگذاشته

دوستان رفتند از دورم، فقط مانده حسین
باز هم تنها مرا آن باوفا نگذاشته

روضه ی لب های خشک و تشنه اش در کربلا
روزِ خوش اصلا بر اهل کبریا نگذاشته

مادرش اینجاست برگردان سخن را روضه خوان
خنجرش را شمر اصلا بر قفا نگذاشته

پیکرش حتما کفن شد، آن تن صدپاره را...
حضرت سجاد، بین بوریا نگذاشته

محمد جواد شیرازی

رنگ از رخم پریده بهارم خزان شده

رنگ از رخم پریده، بهارم خزان شده
من زینبم که همسفرم ساربان شده

بالم شکسته و بدنم تیر می کشد
طوری مرا زدند که قدم کمان شده

از وقت حمله سوی حرم، هر چه گشته ام
انگار چند طفل، کم از کاروان شده

گویای داغ زخمِ سرت در دل من است
این خونِ تازه ای که ز محمل روان شده

إبن نُمیرِ خیر‌ندیده به گونه ات...
تیری زده که داغ و بلایی گران شده

تا جان نداده حرف بزن با رقیه ات
از قتلگاه رد شده و نیمه جان شده

دیدی به آل فاطمه خیرات داده اند؟!
بین گلویم این همه غم استخوان شده

سهم منی که کرسیِ تدریس داشتم
در کوفه، هتک حرمت و زخم زبان شده

اُم حبیبه دید و نفهمید زینبم
بس که رخم شکسته و چون ارغوان شده

با خواهرم به کوفه چنان خطبه خوان شدیم
ذکر ابالحسن سخن کوفیان شده

مردان سالخورده ی کوفه به یکدگر
گفتند: حیدر آمده، تیغش عیان شده

زیباییِ عروج تو را گفتم آن چنان
ابن زیاد مانده و لال از بیان شده

خیلی دلم گرفته، علی اکبرم کجاست؟!
ای ماه روی نیزه، زمان اذان شده

کار مرا ببین به کجاها کشیده که
زندان، سرای زینبِ بی خانمان شده

محمد جواد شیرازی

شب آخر شده و فرصت ما در گذر است

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی شب عاشورا ۱۴۰۳

شب آخر شده و فرصت ما در گذر است
زینبت سخت بهم ریخته و خون جگر است

بیشتر در برم ای یار مناجات بخوان
چشم بر هم بزنی سوره ی فجرم، سحر است

روی شاداب و رخ ماهِ برافروخته ات
همه از شوق رسیدن به وصال پدر است

شده که وقت دعا باشد و یادت نکنم؟!
یادت ای مونس قلبم، همه جا در نظر است

چندمین بوته ی خار است که امشب کندی؟!
حق بده که دل من مضطرب و شعله ور است

جدمان گفته چه سخت است غم روز دهم
خواهرت از همه ی واقعه ها باخبر است

نه غمت هست چو یحیی و نه چون اسماعیل
غم قربان شدنت، سخت تر و سخت تر است

ظهر فردا که شود از غم سقای حرم
دست من روی سر و دست تو روی کمر است

با غم سینه و با تیر سه شعبه چه کنم؟!
آن که هر شعبه ی آن شاخه ای از میخ در است

نکند حنجرت از پشتِ سرت ذبح شود
نکند بوسه‌ی من زیر گلو دردسر است

عصر فردا بدنت زیر سم اسبان است
مکن ای صبح طلوعِ به لبم بی ثمر است

می نویسند تواریخ پس از رفتن تو
خواهرت با عمر سعد و سنان همسفر است

محمد جواد شیرازی

ماه عزا ماه ضیافت توست

ماه عزا، ماه ضیافت توست
ماه عطای بی نهایت توست

بالاتر از نماز شب، ابالفضل
عرض ادب به شأن و ساحت توست

اُم بنین مادر تو بوده که ...
در همه جا حرف مروت توست

"یَا بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالْعَطِیَّةِ"
حکایت از دو دست رحمت توست

ماه بلند آسمان ابالفضل
دلم اسیر قد و قامت توست

اینکه شدی حسرت هر شهیدی
گوشه ای از اوج شرافت توست

عالِمةٌ غَیرَ مُعلمَة، هم
به امر حق، تحت کفالت توست

امید هر کسی شده گرفتار
به روز تاسوعای هیئت توست

ارامنه، بر علمت دخیلند
این از عواقب کرامت توست

بهای تو به یک امان نامه نیست
محبت حسین، قیمت توست

گرفته گر علقمه بوی زهرا
نشانی از مقام عصمت توست

مریضم و تنها دوای دردم
یک اربعین آقا زیارت توست

یا نافِذَالبَصیرة، چشمت چه شد؟
دلم شکسته از جراحت توست

تیری که حرمله به مشکت زده
دلیل حیرت و خجالت توست

محمد جواد شیرازی

لشگر کوفه یل در کارزارم را گرفت

لشگر کوفه، یلِ در کارزارم را گرفت
جلوه ی پیغمبرِ ایل و تبارم را گرفت

اُف بر این دنیا که برهم ریخت قرآن مرا
مصحفِ ممسوس در پروردگارم را گرفت

فرق او مثل علی شد باز، تیغ کوفیان...
باز هم چشم و چراغِ روزگارم را گرفت

اولین مشتاقِ یاری کردنم بود اکبرم
کوچه ای شد باز و اول‌جان نثارم را گرفت

میوه ی دل خواندمش، شد دانه دانه چون انار
هر کجای دشت، عطر جسم یارم را گرفت

دست و پا گم کرده ام از بس علی زد دست و پا
خِس خِسش بین گلو، تاب و قرارم را گرفت

تا که دیدم لخته ی خون را میان حنجرش
از دو پلکم خون چکید و چشم تارم را گرفت

دست من که نیست عمامه می افتد از سرم
پهلویش شد مثل مادر، اختیارم را گرفت

خیر از نسلش نبیند إبن سعد بی حیا
آخر عمری همه دار و ندارم را گرفت

داشت جان از پیکرم می رفت بین هلهله
خواهرم آمد دو دستِ رعشه دارم را گرفت

جمع شد بین عبا خیر کثیرم؟ نه نشد
وسعت صحرا در آغوشش نگارم را گرفت

محمد جواد شیرازی

تغییر کرده انگار از تشنگی صدایش

تغییر کرده انگار، از تشنگی صدایش
شیری نخورده اصغر تا که شود قوایش

در گرمی بیابان آن قدر ضعف کرده
رنگی نمانده حتی در روی دلربایش

از حال رفته انگار یا اینکه قهر کرده؟!
شد بی صداتر از قبل، شش ماهه گریه هایش

وقتی که چنگ می زد از تشنگی به سینه
می زد رباب با بغض بوسه به دست و پایش

خیمه به خیمه می رفت با اضطراب تا که
شاید شبیه هاجر پیدا کند دوایش

از شرمساری و از چشم ترش عیان شد
در مشک ها نمانده یک قطره هم برایش

افتاده روی شانه، ساکن سرِ نحیفش
شش ماهه تشنه مانده، این است اقتضایش

گهواره ی علی را دست حسین دادند
باهم رباب و زینب بر سجده سر نهادند


گفتند اهل کوفه این نور آفتاب است؟
این نور آشنا چیست؟ نور ابوتراب است

شد همهمه زیاد و برخی به خویش گفتند:
جرمی نکرده این طفل، حقش دو جرعه آب است

برخاست ابن سعد و با بغض و واهمه گفت:
بردار حرمله تیر، تیری که پرشتاب است

تیر سه شعبه را از قوس کمان رها کرد
تا دید شیرخواره، در حال پیچ و تاب است

تیر سه پر برای رویین تنان بسازند
عباس نیست این طفل، این کودک رباب است

حیران شده حسین و مانده میان میدان
کل محاسنش با خون علی خضاب است

چیزی نمانده خیلی از صورت عزیزش
مثل شکسته‌سنگی که مانده بر رکاب است

مانند محسن او هم پای غم ولی رفت
تیری شبیه مسمار، در حنجر علی رفت


زیر عبا گرفته یاس معطرش را
تا که کسی نبیند حلقوم پرپرش را

یک گام رو به خیمه، یک گام رو به میدان
مانده بَرد چگونه تا خیمه ها سرش را

تا پشت خیمه دائم، بیتاب گریه می کرد
از خاطرش نبرده لبخند آخرش را

تا قبر کوچکی را با دست خود کند حفر
با اشک دیده کرده در خاک، خنجرش را

سخت است این که جای آغوشِ پر ز مهرش
در بین قبر خواباند این دفعه دلبرش را

آمد رباب و افتاد بی تاب نزد قبرش
بوسید بار آخر دستان اصغرش را

ای وای اگر بیاید آن لحظه که ببیند
بستند روی نیزه رأس منورش را

حال رباب آتش زد بر وجود شیعه
آن لحظه که گشوده شد بر حرم شریعه

محمد جواد شیرازی

نه که خود آییم ما را لطف یار آورده است

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، محرم ۱۴۰۳

نه که خود آییم، ما را لطف یار آورده است
رو به ما آن جلوه ی پروردگار آورده است

با دعای حضرت صاحب زمان نوکر شدیم
بهر ما این نوکری ها اعتبار آورده است

روزی لایَحتَسِب یعنی در اوج مشکلات
یک دعایش رحمتی دنباله دار آورده است

در سرای بی قراری، ساکن روضه شدیم
رحمتش ما را به این دارُالقرار آورده است

یاد او مُحی القلوب است، اشک هایت را ببین
از نخیل خشک ما خرما به بار آورده است

خوش بر اقبال کسی که شامل رحمت شد و
نام مهدی را به وقت احتضار آورده است

در مسیر و راه ثارالله، شأنش ویژه است
هر کسی که یک نفر را پای کار آورده است

کربلای ما چه شد؟ دل شد دوباره زیرو رو...
با نسیمی که شمیمِ آن دیار آورده است

داغ سنگین حسین و ابتلای زینبش
بر دل صاحب زمان، خیلی فشار آورده است

اُف بر این دنیا که زینب را جدا کرد از حسین
چه بلایی بر سرش این روزگار آورده است

دید از تل با تحیر، بهر تحقیر حسین
لشگر کوفه به مقتل، ده سوار آورده است

محمد جواد شیرازی

زانو بغل گرفته و این بوده حسرتش

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، روز ششم محرم ۱۴۰۳

زانو بغل گرفته و این بوده حسرتش
مولا نداده اذن برای شهادتش
هر قدر گریه کرد، نکرده اجابتش
تا که رسید نجمه و داد این بشارتش

برخیز و نامه ی پدرت را بده حسین
رخصت بگیر زودتر از شاه عالمین

بعد از مشقت و غم و بی تابی زیاد
قاسم به دست خط پدر کرد استناد
بر روی پای کوچک خود محکم ایستاد
آنقدر گریه کرد که مولا اجازه داد

می دید نجمه از حرمش با دو چشم تر
غش کرده اند هر دو در آغوش یکدگر

آمد همان زمان که به قلبی جریحه دار
بوده همیشه منتظرش، سیزده بهار
بسته نقاب بر رخش آن ماه آشکار
بی جوشن و زره شده راهی کارزار

طوری به جنگ، کشته گرفت از یزیدیان
شد خاطرات رزم حسن در جمل عیان

ذکر حسن حسن به رجز یک نشانه بود
دلتنگ بود و جنگ برایش بهانه بود
مثل پدر غمش غم یک تازیانه بود
رزمش میان کرب و بلا حیدرانه بود

ازرق چقدر وضعیتش دردناک شد
بعد از چهارتا پسرش، خود هلاک شد

کار سپاه دشمن خود را چه زار کرد
هر کس شنید نعره ی او را فرار کرد
نجمه میان خیمه به خود افتخار کرد
سختی جنگ عاقبت او را دچار کرد

از آفتاب داغ، وجودش امان نداشت
دیگر برای جنگ دو دستش توان نداشت

تشنه شد و محاصره شد تا که بی پناه
از ضرب سنگ شد همه ی پیکرش سیاه
افتاد از فرس به زمین بین یک سپاه
رو بر حسین کرده و ناله کشید آه

نیزه میان پهلوی او تا که جا گرفت
همچون پدر به لب، دم خیرالنسا گرفت

بالا گرفت کار و غمش بی مثال شد
دیگر نجات یافتنش هم محال شد
تنها نه که تمام تنش پایمال شد ...
با نعل های داغ، تنش پر هلال شد

وضع تنش به خاک بیابان وخیم بود
این روضه، شرح داغ بلایی عظیم بود

دست دعا به سوی خدا مادرش گرفت
أحلی مِن العسل که عمو در برش گرفت
بوسه ز روی خونی و چشم ترش گرفت
بر روی دوش خود بدن پرپرش گرفت

زود است این زمانِ به سقا رسیدنش
پا بر زمین کشیدن و این قد کشیدنش

محمد جواد شیرازی

شب زیارتی است و حرم صفا دارد

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، محرم ۱۴۰۳

شب زیارتی است و حرم صفا دارد
دلم هوای سحرهای کربلا دارد

فدای معرفتت، در بهشت روضه ی تو
هنوز لات محله برو بیا دارد

به حشر، روزی حبت به پاست در قلبش
هر آن که خیمه ی این روضه را به پا دارد

حسین... زندگی من، حسین... یار دلم
کجا بدون تو این زندگی بها دارد؟!

بگو به مادرت این سینه زن، زمین خورده
بگو حساب مرا از همه سوا دارد

به گونه ام نم اشکی چکید و این گریه
هر آن چه سِر نهان است، برملا دارد

هزار بار بمیرم به شوق دیدارت
دوباره زنده شوم از نو، باز جا دارد

اگرچه میل دل نوکران زیارت توست
دلت تمایلِ دیدار مجتبی دارد

به جز حرارت جاوید ماتمت، هر غم
زوال دارد و تاریخ انقضا دارد

بهای گریه برایت ز بس گرانقدر است
حبیب، آرزوی گریه بر تو را دارد

عجیب نیست، شب جمعه، دل پریشانم
کنار قتلگهت، مادرت نوا دارد

هزار و نهصد و پنجاه ضربه یعنی چه؟!
نظاره بر بدنت بِنت مرتضی دارد

تن به روی زمین مانده، دیدنش سخت است
سر به نیزه، خودش روضه ای جدا دارد

کفن نشد بدنت، فاطمه دلش خون شد
فقط برای تو این کوفه بوریا دارد

محمد جواد شیرازی

منم عبداله و از ذریه ی پنج تنم

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۵ محرم ۱۴۰۳

منم عبداله و از ذریه ی پنج تنم
نوه ی حیدر کرار، یل بت شکنم
جوشنم هست به پیکار، همین پیرهنم
یادشان مانده جمل، من پسر آن حسنم

او که تا عمق صف منحرفان را طی کرد
شتر فتنه گری را به نگاهی پِی کرد

دور از جنگ شدن، کار دلاورها نیست
رسم ما، سازش با قوم ستمگرها نیست
در دلم واهمه ای از صفِ لشگرها نیست
سن کم، مانع پرواز کبوترها نیست

تا به کی صبر کنم، حوصله ام سر رفته
سوی این معرکه حتی علی اصغر رفته

خاک، عمامه ی مولای مرا پوشانده
غم تنها شدنش، قلب مرا سوزانده
زیر لب، أشهد خود را ته مقتل خوانده
چه کسی جز من ازین فیض مگر جامانده؟

از غریبیِ عمو پر شده از غم، نفسم
عمه، آماده ی پرواز ز کنج قفسم

چه شنیدم؟! به عمو باز جسارت شده است
همه جای بدنش، غرق جراحت شده است
تشنگی اش سبب رنج و مشقت شده است
ماندنش در دل مقتل، دو سه ساعت شده است

من نمردم که به پیشانی او سنگ زنند
تا که هستم نگذارم به مویش چنگ زنند

چشم بر زندگی ام بعد شهیدان، بستم
سخت دلتنگ علی اکبر و قاسم هستم
حسنی زاده، حسینی و سراپا مستم
می شوم نزد عمویم سپرش با دستم

تیغ بر پوست بیاویزد اگر بازویم
زیر لب، مرثیه ی فاطمه را می گویم

نفس آخر من ناله ی زهرا زهرا
گفتم آخر به لب از جانب بابا، زهرا
دیدمش با قد خم آمده اینجا، زهرا
تیری آمد گلویم ریخت بهم، یا زهرا

یازده سال شدم واله و مدهوش حسین
تا که جان دادم ازین عشق در آغوش حسین

بعد من، شمر پر از کینه به سویش آمد
خنجری کُند پی ذبح گلویش آمد
چکمه ای بی ادبی کرد و به رویش آمد
چه بلایی به سر روی نکویش آمد

عمه ام دید غمی را که بر آن مرهم نیست
جای سالم به تنش قدر نگینی هم نیست

محمد جواد شیرازی

السلام ای برادر زینب

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۴ محرم ۱۴۰۳

السلام ای برادر زینب
سایه ی خیرِ بر سر زینب
یار دیرینه، دلبر زینب
گریه کم کن برابر زینب

نزد خواهر، خمیدنت سخت است
داغ سنگین چشیدنت سخت است

داغ اکبر شکسته بنیانت
ای فدای دو چشم گریانت
کشته ما را دل پریشانت
این دو تا دسته گل به قربانت

خواهرت ملتمس چنان جون است
وقت رزم محمد و عون است

هست از اشتیاقِ بی حدشان
که شهادت شده است مقصدشان
کرده مَنعت ولی مقیدشان
قسمت می دهم نکن ردشان...

به نفس های خسته ی مادر
به نماز نشسته ی مادر

شکر حق شد دلت رضا و مجاب
ورنه می شد عقیله، خانه خراب
تا نبینم دل تو را بی تاب
می روم خیمه گاه، پیش رباب

می نشینم به روی سجاده
تا شوند این دو شیر آماده

می روند از سوی یسار و یمین
سوی اصحاب ابن سعد لعین
در فرارند لشگری بی دین
دایی عباس می کند تحسین

تیغ شان تیز، بهر خناس است
رزم هر دو به سبک عباس است

بین میدان به زحمت افتادند
از عطش بر مشقت افتادند
گیر اهل رذالت افتادند
بر زمین با جراحت افتادند

دل من ریخت در حرم ناگاه
سنگ باران شدند هر دو آه

خون چکید از شکاف ابرویشان
پر شد از خون، همه سر و و رویشان
نیزه ها رفت بین پهلویشان
وای بر من اگر روم سویشان

هر دوتا نذر یک نگاهت باد
هرچه دارم فدای راهت باد

خوب شد هر دوتا شهید شدند
مبتلا بر غمی شدید شدند
محضر فاطمه سعید شدند
پای عشق تو روسپید شدند

شام غربت، مرا نمی بینند
در اسارت مرا نمی بینند

محمد جواد شیرازی

گرچه در این خرابه دگر احترام نیست

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۳ محرم ۱۴۰۳

گرچه در این خرابه دگر احترام نیست
شکر خدا ولی خبر از ازدحام نیست

بوی غذا تمام محل را گرفته است
اما برای اهل نبوت طعام نیست

رنگ از رخم پریده، حسابی کلافه ام
از درد استخوان، نفسم بادوام نیست

از هر طرف که پا شده ام خورده ام زمین
در جسم زیر و رو شده ام انسجام نیست

شب تا سحر به یاد لبت گریه کرده ام
کام تو چوب خورد و حیاتم به کام نیست

گفتم سلام... کاش یکی یادشان دهد
سیلی و تازیانه جواب سلام نیست

من دختر مطهره ی آل عصمتم
شأنم که درک کردن بزم حرام نیست

طوری لگد زدند نمازم نشسته است
دیگر توان برای قعود و قیام نیست

تقصیر لکنت است، گذر کن ز دخترت
مانند قبل با تو اگر همکلام نیست

آماده ی سفر شده ام چون رقیه را
طاقت برایِ ماندن در بین شام نیست

محمد جواد شیرازی

یا للعجب چه حال عجیبی است حال من

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۲ محرم ۱۴۰۳

یالَلعجب چه حال عجیبی است حال من
اینجا کجاست؟ دلهره دارد سؤال من

گفتند کربلا و دلم ریخت بی هوا
حس می کنم تمام شد آخر مجال من

این ها که نخل نیست، همه تیغ و نیزه است
دیدی چه بود عاقبتش، این خیال من

هجده هزار نامه چه شد، وعده ها چه شد؟
پس حق بده اگر شده آشفته حال من

این بوی سیب چیست که پیچیده در نسیم؟
این ماجرا چه بود، شده سهم فال من

عباس و قاسم و علی اکبر رسیده اند
دور و برم که حفظ بماند جلال من

پنجاه و شش بهار، بهارِ دلم شدی
ای دلربای روز و شب و ماه و سال من

خیره شدی به گودی گودال از چه رو؟!
رحمی کن ای حسین به اشک زلال من

حتی کفن برای تنت نیست در حرم
وای از غم تو، دلبرِ نیکو خصال من

قد هلال من به تنت سایه می شود
وقتی سرت شود نوک نیزه، هلال من

سهمم پس از فراق تو، رخت اسیری است
راضی مشو حسین به رنج و ملال من

محمد جواد شیرازی

شرمسارم ز محضرت چه کنم

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، روز اول محرم ۱۴۰۳

شرمسارم ز محضرت، چه کنم؟
با غم گریه آورت چه کنم؟

روی دارالعماره گریانم
آه، با حال مضطرت چه کنم؟

گریه ام بر غریبی خود نیست
از غم دیده ی ترت چه کنم؟

نامه های دروغشان تا که
نشود بغض خواهرت چه کنم؟

جان مسلم، میا به کوفه حسین
گر شود بسته معبرت، چه کنم؟

نگرانم اسیر کوفه شوند
اهل بیت مطهرت، چه کنم؟

دخترم با نوازشت خوابید
با یتیمیِ دخترت چه کنم؟

تیرهایی که چند پر هستند
بشود سهم اصغرت، چه کنم؟

ارباً اربا شود علی اکبر
جان دهد در برابرت، چه کنم؟

حمله کردند اگر به سوی حرم
بعد داغ برادرت، چه کنم؟

تشنه ماندم اگر، ملالی نیست
بهر خشکی حنجرت چه کنم؟

به فدایت سرم، زبانم لال...
روی نیزه رود سرت، چه کنم؟

غرق خون گر لباس کهنه ی تو
برسد دست مادرت، چه کنم؟

پیکرم رفت بر قناره، اگر
شد اهانت به پیکرت، چه کنم؟

محمد جواد شیرازی

خدا آورده در وصف علی آیات انسان را

خدا آورده در وصف علی آیات انسان را
به یمن او خدا نازل کند بر خلق، باران را

علی، مجد و شکوه حق، میان طور سینا بود
که شیدا کرد نور جلوه اش موسی بن عمران را

نه تنها بهره ها بردند مردم از بیاناتش
که حتی رام کرده خطبه اش گرگ بیابان را

علی شمشیر بیرون از غلاف حزب توحید است
به برقِ تیغ خود عاجز نموده حزب شیطان را

فقط محبوب خالق یک نفر، آن هم علی باشد
که احمد میل فرماید کنارش مرغ بریان را

کسی که انبیا قاصر ز درک رتبه اش هستند
به روی دوش خود بالا بَرد شأن یتیمان را

نجات انبیا از هر بلا کار علی باشد
امین الله فی ارضه، سزاور علی باشد


علی را در مقام نفس خود، طه پسندیده
علی را از ازل، انسیةالحورا پسندیده

به جای زرق و برق زندگانی، ساقی کوثر...
حیات ساده ای با حضرت زهرا پسندیده

"بگو بر هر که دنبال نشانیِ خداوند است
علی اسم خدا باشد که حق او را پسندیده"

خدا تا که عیان دارد علی فاضل ترین مرد است
برایش زینتی چون زینب کبری پسندیده

نه اینکه قرب او بر حق، به قدر "قَابَ قَوْسَینْ‌ِ" است
خدا او را چنان احمد به "أَوْ أَدْنی‌" پسندیده

قرین با حق شدن یعنی علی حق است و حق با اوست
هر آنچه او پسندد را، خدا یکجا پسندیده

علی اصل و اساس دین و غیر از او فروعش شد
دلم مدهوش خاتم بخشیِ بین رکوعش شد


چه گویم در مقامش که نماند جای افسوسی
علی قدیسی از نور است و از آیات قدوسی

علی را جز علی معنا نخواهد کرد و در بابش
نباشد معنی کامل، میان هیچ قاموسی

میان ظلمت دنیای تیره، تابش حبش
منور کرده قلب شیعیان را همچو فانوسی

نجف وادی امن است و نجات از نار می یابد
مشرف می شود هر کس برای عرض پابوسی

فلانی و فلانی را رها کن تا که بگریزند
علی تا هست در لشگر، نباشد جای مأیوسی

به سجده تیرِ بیرون آمده از پای او می گفت:
عجب دلداده ای هستی، عجب با یار مأنوسی

چرا بنت اسد را حق، اقامت در حرم داده؟
چرا در سجده احمد بر علی حق را قسم داده؟


علی راه خدا، باب خدا، معشوق سبوح است
به نام نامیِ او راه های بسته، مفتوح است

تمام کوه ها غرقند در دریا و نوح ایمن
چرا که نام حیدر، حک شده بر کشتی نوح است

علیِ مرتضی بر پشت خود جوشن نمی بندد
در این یک ویژگیِ منحصر، صد نعتِ ممدوح است

به دور مصطفی روز اُحد چون شیر می چرخد
اگرچه با نود زخمی که خورده، سخت مجروح است

به یمن پاکی دامان مادرها، برای ما
بیان منقبت های علی، آرامش روح است

به سوی هر دو قبله خوانده با احمد نمازش را
به هر خیر اولین است و علی توحیدِ مشروح است

به دست او خدا انوار را تکثیر خواهد کرد
علی را "قل هو الله احد" تفسیر خواهد کرد


خدا روز غدیر خم، چنین بخشیده تفضیلش
امیرالمؤمنین را کرده بر دین، شرط تکمیلش

علی شد شرط ابلاغ رسالت در کلام حق
که علامه امینی ها بیان کردند تفصیلش

بساط بت پرستی در کنار کعبه برپا بود
علی با قهر ابراهیمیِ خود کرد تعطیلش

چنان بی واهمه جای نبی خوابید در بستر
که از سوی خدا مدح و ثنا فرمود جبریلش

سقایت کرد در بدر آن چنان شیر خدا حیدر
هزار و یک ملک رفتند در صحرا به تجلیلش

قوام مسجد کوفه به صوت مرتضی باشد
به قربان مناجاتش، فدای لحن ترتیلش

برای اهل ایمان، حب او اتمام نعمت شد
غدیر خم برای شیعیان، روز ولایت شد


صدف در قعر دریا بود، قدرش را ندانستند
به هر دردی مداوا بود، قدرش را ندانستند

به هر دل خسته و هر سائل و هر طفل درمانده
علی مانند بابا بود، قدرش را ندانستند

که غیر از او لباسش ساده تر از خادمش بوده؟
چقدر این مرد آقا بود، قدرش را ندانستند

بساط سفره ی خیرات مولا بهر سائل ها
همیشه پهن و برپا بود، قدرش را ندانستند

علی بالاترین اعجاز احمد در رسالت بود
علی هارونِ طه بود، قدرش را ندانستند

کلام و سیره اش، حتی سکوتش هم هدایت بود
در او هر خیر پیدا بود، قدرش را ندانستند

چه شد آخر غدیرش را چرا از یادها بردند؟!
چرا هیزم به پشت خانه‌ی خیرالنسا بردند؟!

محمد جواد شیرازی

چه کرده بود مگر زهر با اباالهادی

چه کرده بود مگر زهر با اباالهادی
که میزد از عطشش دست و پا اباالهادی

میان حجره، پر از درد بود و شد بی تاب
ز بس که با جگر سوخته صدا زد آب

همین که تشنگی اش در حرم مضاعف شد
تسلیِ دلش آوای خنده و دف شد

کسی به خواندنِ ذکری، بر او نشد تسکین
کسی نخواند کنارش دو آیه از یس

بها و ارزش خورشید را ندانستند
زدند و هلهله کردند تا توانستند

شبیه او احدی هم بلا کشیده نشد
وصیتش وسط هلهله شنیده نشد

دوا نداشت مصیبات بی شمار دلش
نداشت خواهری اصلا شود قرار دلش

همین که ریخت زمین آب، داغش افزون شد
چقدر حضرت ابن الرضا دلش خون شد

غمش ستون سماوات را تکان می داد
ز بس که تشنه، شبیه حسین جان می داد

اسیرِ شانه ی چندین غلام شد بدنش
کشان کشان به سوی پشت بام، رفت تنش

چه آمده به سر پیکرش، زبانم لال
مگر که خورده به تیزی، سرش زبانم لال

سه روز مانده تنش روی بام اما باز
نکرد نیزه و شمشیر سینه اش را باز

کبوتران خراسان به محضرش رفتند
برای عرض ادب سوی پیکرش رفتند

زدند جای جسارت، به سینه، سنگش را
که زیر و رو نکند آفتاب، رنگش را

امان ز کرب و بلا و امان ز روز حسین
امان از آن تن عریان و سینه سوز حسین

چه داغ ها که نصیب عزیز زینب شد
تن حسین، پر از رد نعل مرکب شد

گواه این سخنم شخص حضرت زهراست
فقط حسین در عالم مُقطع الاعضاست

محمد جواد شیرازی

قلبم کبوتر وار سویش پر کشیده

قلبم کبوتر وار سویش پر گشوده
خواب از دو چشمم صوت نقاره ربوده

باب الجوادش بین بن بست زمانه
درهای رحمت را به رویم وا نموده

نوشیدن یک جرعه، چای از چایخانه
در سینه ام انداخت شعری نو سروده

حتی نوای ساعتش مُحیِ القُلوب است
زنگش چنان زنگار از قلبم زدوده

زاغ سیاهی در حرم فهماند بر من
اینجا فقط جای کبوترها نبوده

مغموم می آیند سویش زمره زمره
آرام می گیرند نزدش توده توده

کار کسی چون من ثنایش نیست، وقتی...
روح الامین هر روز و شب او را ستوده

حالم که گشته منقلب را دوست دارم
این روزی لا یَحتَسِب را دوست دارم


با هر گدا مأنوس بودن، این مرامش...
دارد حکایت از سخای مستدامش

جیره خورش هستیم و روزی در ید اوست
برکت گرفته زندگی ما به نامش

فردا زمین خورده نخواهد بود هرکس
امروز برخیزد به رسم احترامش

ترجیح دارد نیم طوفِ مرقد او
بر صد طواف مکه و بیت الحرامش

سلمانی اش گوهرشناس خبره ای بود
در وقت جان دادن، دو دنیا شد به کامش

حس می کند هر کس که از او کربلا خواست
یک روز بوی کربلا را بر مشامش

با روضه خوانی و دم یابن الشبیبش
ابلاغ فرموده به هر نوکر، پیامش

فرمود در هر غصه، با ما هم نوا باش
گریان برای ماجرای کربلا باش


یاد حسین و روضه ای آخر دلم سوخت
یاد غمش نزد علی اکبر، دلم سوخت

وقتی زمین افتاد با گریه میانِ...
داد و هوار و خنده ی لشگر، دلم سوخت

پیش تمام حاصل عمرش زمین خورد
عمامه اش افتاد چون از سر، دلم سوخت

وقتی که هر جا را نظر می کرد، می دید
یک عضوی از آن لاله ی پرپر، دلم سوخت

تا که تمام هستی اش را در عبا چید
وقتی عبا پُر شد از آن دلبر، دلم سوخت

وقتی به زانو رفت تا اینکه گذارد...
گونه به روی گونه اش مضطر، دلم سوخت

پیغمبری کرد و به میدان زد عقیله
طوری صدا زد: "هستی خواهر" دلم سوخت

آه از حسین این داغ اعظم قاتلش شد
داغ علی، زخم عمیقی بر دلش شد

محمد جواد شیرازی

مؤمنی که ساده و بی ادعا سر می کند

تقدیم به روح مطهر شهید سید ابرهیم رئیسی

مؤمنی که ساده و بی ادعا سر می کند
عطر ایمانش، جهانی را معطر می کند

جای دل خوش کردنِ بر جایگاه و منصبش
تکیه بر الطاف اهل بیت اطهر می کند

خادمی در آستان نور، کاری ساده نیست
لطف مولانا رضا آن را میسر می کند

ذره هم زانو زند در محضر خورشید اگر
رحمت خورشید، او را ذره پرور می کند

نوکری که طعنه خورد و صبر کرد و دم نزد
مدح او را حق تعالی، نقل منبر می کند

هر که مانند شهیدان، یار محرومان شود
حق شهادت را به تحسینش مقدر می کند

داغ خود را می برد از یاد با داغ حسین
چشم نوکر را غم کرب و بلا، تر می کند

دیدن فرزندِ افتاده میان قتلگاه
تا قیامت خون به قلب و جان مادر می کند

شمر با چکمه رسیده در بر جسم حسین
پیکرش را پشت و رو در پیش خواهر می کند

محمد جواد شیرازی

ای رحمت بی انتها ای گوهر عشق

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ولادت حضرت معصومه سلام الله علیها ۱۴۰۳

 

ای رحمت بی انتها، ای گوهر عشق
عرض سلامم خدمتت، ای خواهر عشق

مثل برادر، صاحب خیر کثیری
معصومه، ای خورشیدِ ذره پرور عشق

یا فاطمه، از نسل زهرایی و قطعا
خالق، چشانده بر تو هم از کوثر عشق

ای باب حاجت، دختر باب الحوائج
الگوی دخترهای مؤمن، دختر عشق

صحن و سرایت، صحن کل اهل بیت است
پیداست تحت قبه ات، هر مظهر عشق

وجهی ز عشق اهل ایران قلب طوس است
در قم تجلی کرده وجه دیگر عشق

از عارفان و سالکانِ سیر حق شد
هر کس تلمذ کرد در قم، محضر عشق

ای صاحب شأن و مدارج، بین جنت...
منت گذار و این گدا را کن شفاعت


تا دوخت چشمش را به چشمان سیاهت
آرامش موسی بن جعفر شد نگاهت

بس که برادر بوسه بر پیشانی ات زد
بوی خراسان می وزد از بارگاهت

وقتی پدر فرمود جان من فدایش
بر اهل معرفت عیان شد جایگاهت

مرغ دلم هرجایی و سر به هوا بود
افتاد تا راهش به قم، شد سر به راهت

هر دل که در آن نیستی بی سرپناه است
فارغ شدم از هر بلایی در پناهت

بهر شهادت روسفید و لایقش کن
تا که نمرده این غلام روسیاهت

بانو قسم بر وعده ی صادق کمک کن
تا که شوم از شیعیان دل بخواهت

هجران چشیده، هجر مهدی کشته ما را
خم کرده این اندوهِ سنگین، پشت ما را


بی یوسف زهرا غم ما بی شمار است
وضعیت ما، بین دنیا گریه دار است

ای که چشیدی سال ها دوری دلبر
با ما بگو کِی آخر این انتظار است؟

بیچاره آن عاشق که دور از مرقدت ماند
خوشبخت آن عاشق که با تو همجوار است

دلتنگی و اشکم به یاد بارگاهت
لطفی است که از جانب پروردگار است

آرامش و گرما و شور بین صحنت
کهف و پناه امن من، در روزگار است

رخصت بده تا نوکرت باشم همیشه
نوکر شدن بهر کریمان افتخار است

رزق دو چشمم را محرم، بیشتر کن
قلبم برای ماه ماتم بی قرار است

ای نور، بر تاریکی قلبم جلا ده
رزق زیارت، یک سحر در کربلا ده

محمد جواد شیرازی

فتح و ظفر را دید طهرانی مقدم

تقدیم به روح مطهر شهید حاج حسن طهرانی مقدم

فتح و ظفر را دید طهرانی مقدم
در آسمان خندید طهرانی مقدم

امنیت و آسایش ما اتفاقی نیست
یک عمر، سختی دید طهرانی مقدم

با آن همه کمبودهای روزگار خود
پای هدف، جنگید طهرانی مقدم

امروز پیروزیم چون که سال‌ها قبل
این نسخه را پیچید طهرانی مقدم

در آسمان پر غبارِ مسجد الاقصی
نور رخش تابید طهرانی مقدم

چون کوه راسخ بود و زور اعتقاداتش
بر ظالمان چربید طهرانی مقدم

بر کهنه زخمی که علی در روز خیبر زد
از نو نمک پاشید طهرانی مقدم

حقش شهادت بود و آخر پای این مکتب
در خون خود غلطید طهرانی مقدم

او پرچمش بالاست و در خاطر ایران
شد تا ابد جاوید طهرانی مقدم

محمد جواد شیرازی

آمد ندا که وقت اقامت تمام شد

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۲۹ ماه رمضان ۱۴۰۳

آمد ندا که وقت اقامت تمام شد
چشمی بهم زدیم و ضیافت تمام شد

یار دلم، دعای ابوحمزه الوداع
صد حیف، انس ما به چه سرعت تمام شد

کم می کنیم زحمتِ خود را و می رویم
ای میزبان ببخش، اذیت تمام شد

مانند ابرهای بهاری دلم پر است
ماه نجات و بخشش و رحمت تمام شد

ای وای اگر دوباره شوم تحبس الدعا
باید چه کرد، ماه اجابت تمام شد

هر شب به یاد صحن نجف مست می شدیم
شب های دلنشین زیارت تمام شد

گفتم: نماز و روزه و حجم فقط علی است
گفتند: با علی است که دینت تمام شد

او یکه جانشین بلافصل مصطفاست
روز غدیر، بر همه حجت تمام شد

هنگام مرگ کاش بگویند در برم
دلتنگی اش به وصل شهادت تمام شد

وقت وداع آمد و زینب به یار گفت:
ایام، زود طی شد و فرصت تمام شد

بوسه به حنجرت زدم و گریه ام گرفت
پنجاه و شش بهار، چه راحت تمام شد

رفتی و پیر کرد مرا داغ غربتت
ذبحت حسین، بعدِ سه ساعت تمام شد

رفتی حسین، داغ اسارت شروع شد
رفتی و حفظ عزت و حرمت تمام شد

محمد جواد شیرازی

خوان جود و رحمتش را میزبان انداخته

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۲۶ ماه رمضان ۱۴۰۳

خوان جود و رحمتش را میزبان انداخته
سفره را از بی کران تا بی کران انداخته

دعوتم در میهمانی لیک دستم بسته است
نفسِ بد بر دور دستم ریسمان انداخته

شرح من شرح کسی باشد که از نادانی اش
توبه اش را پشت گوشش هر زمان انداخته

با که گویم از خطایم هیچ کس بویی نبرد
بس که پرده بر گناهم، غیب دان انداخته

مِنُ و مِن کردن، نشان از بازگشت کودک است
این زبانم را خجالت از بیان انداخته

شرمِ از حق جای خود اما بغل وا کردنش
شوق توبه در دل پیر و جوان انداخته

شب نشینان، شادمان باشید چون شاه نجف
کیسه بر دوشش به عشق سائلان انداخته

ساقی من آن یداللّهی است که بر مرقدش
دستِ زهرا، طرح انگور از جنان انداخته

کُلُّ شَیْءٍ هَالِکٌ، باقی است مولانا علی
سر به سجده محضرش هفت آسمان انداخته

تا ابد پرسه فقط دور سرایش می زنم
بس که بی منت برایم استخوان انداخته

یاد عشاق امیرالمؤمنین، وقت سحر
دانه ی تسبیح را صاحب زمان انداخته

سفره ی افطار شد پهن و لب خشک حسین
از غذا خوردن مرا وقت اذان انداخته

صوت تسبیحش چه شد دیگر نمی آید به گوش؟!
از صدا آخر گلویش را سنان انداخته

خواهرش بی تاب شد تا دید بر انگشترش
وقت غارت، گوشه چشمی ساربان انداخته

چوب دستِ بی حیا بر جای لب های نبی
آن قدر کوبید، رد خیزران انداخته

محمد جواد شیرازی

مولای یا مولای سرتاپا گناهم

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۲۲ ماه رمضان ۱۴۰۳

مولایَ یا مولای، سرتاپا گناهم
عذری ندارم، شرمسارم، روسیاهم

مولایَ یا مولای، بیرونم مینداز
چیزی نمی خواهم، گدای یک نگاهم

قلبم به ذکرت زنده می ماند حبیبم
ای منتهای حاجتم، ای تکیه گاهم

تا پای من لغزید، دستم را گرفتی
از کودکی دادی نجات از پرتگاهم

قدری مصیبت، های و هویم را در آورد
غافل ازین بودم که هستی خیرخواهم

مولایَ یا مولای، با قبرم چه سازم؟!
دلواپسِ تاریکی آن جایگاهم

از مادریِ فاطمه بالانشینم
بیرون کشیده بارها از قعر چاهم

شاهم فقط مولا علی باشد ولاغیر
دور از ضلالت با علی در شاهراهم

مولایَ یا مولای، از هجرش خرابم
دلتنگِ ایوان طلا و صحن شاهم

یاد وداع آخرش با بچه هایش
در پشت درب خانه اش افتاده راهم

مولایَ یا مولای، کوفه بی علی شد
چون پیر مرد کوفه غرق اشک و آهم

پشتم شکسته گرچه، شکرش باز باقی است
بین کفن پیچیده شد پشت و پناهم

کوفه کفن هم داشت پس! ماندم که از چه
بهر حسینش بوریایی شد فراهم؟!

بیچاره ام کرده غمش، گریان برای...
آن جسم گرمادیده بین قتلگاهم

محمد جواد شیرازی

عبد ضعیف تاب قهر و تشر ندارد

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۱۴ ماه مبارک رمضان ۱۴۰۳

دانلود صوت شعر با نوای حاج محمود کریمی_ ماه مبارک رمضان ۱۴۰۳

عبد ضعیف، تابِ قهر و تشر ندارد
جز آستانِ ربّش، جایی دگر ندارد

بنده رسیده اما با کوله بار خالی
نزد رئوس الأشهاد، جز چشم تر ندارد

بیچاره تر کسی از این تحبسُ الدعا نیست
درد است که دعایم دیگر اثر ندارد

لطفی مرا کشانده بر آستان توبه
این لطف از کجا بود؟! روحم خبر ندارد

حُسن توکلم بر دست دعای زهراست
گرچه محبی از من آلوده تر ندارد

خیر و صلاح طفلِ خورده زمینِ خود را
هرگز شبیه مادر، کس در نظر ندارد

شب زنده دار بودن، کار علی و زهراست
جز اقتدا به عشقش، عاشق هنر ندارد

آقایی علی را هر سائلی چشیده
او از گناهکاران هم چشم برندارد

مستیِ ناب، از چیست؟ انگور مرقد او
حتی درخت فردوس، چون آن ثمر ندارد

راه نجات یعنی کرب و بلا، زیارت
قلبم جز آن حوالی شوق سفر ندارد

فیض سحر تماما از گریه بر حسین است
بی فیضِ ذکر روضه، فیضی سحر ندارد

زهرا رسیده نزد جسم حسینش اما
جسم عزیز زهرا، ای وای سر ندارد

محمد جواد شیرازی