به قتل صبر سرم شد جدا رضا برضائک

ثواب شعر تقدیم به روح شهید بزرگوار امیرعلی حاجی زاده

به قتل صبر، سرم شد جدا رِضاً بِرِضائک
نه ذبح ساده، به ذبح از قفا رِضاً بِرِضائک

به پیش دیده ی مادر، میان گودی گودال
سه ساعت است زدم دست و پا، رِضاً بِرِضائک

نداد کوفه به مهمانِ خویش جرعه‌ی آبی
چه خوش نمود به عهدش وفا رِضاً بِرِضائک

ببین به جرم علی گفتنم میانه‌ی مقتل
زدند بر دهنم با عصا رِضاً بِرِضائک

به شیعیان برسان ضرب نیزه دوخت لبش را
امام تشنه‌ی‌شان گفت تا رِضاً بِرِضائک

اگر به غارت جسمم به قتلگاه رضایی
ازین عذاب ندارم إبا رِضاً بِرِضائک

گلایه نیست که حتی کفن نمانده برایم
اگر شود کفنم بوریا رِضاً بِرِضائک

بناست تا بدنم زیر آفتاب بماند
به روی ریگ بیابان رها رِضاً بِرِضائک

بناست نیمه‌ی جان مرا برند اسیری
دلم شکسته ازین ابتلا... رِضاً بِرِضائک

محمد جواد شیرازی

عباس تا که خورد کمین صاحب الزمان

ثواب شعر تقدیم به روح مطهر شهید بزرگوار محمد باقری

عباس تا که خورد کمین، صاحب الزمان
شد قلبِ اهل بیت، حزین صاحب الزمان 

دستانِ دستگیر علمدار شد جدا
پای ولایِ محور دین، صاحب الزمان 

چندین هزار تیر به سویش روانه شد
یکباره از یسار و یمین، صاحب الزمان 

انداختش به چهره‌‌ی خونی، بدون دست
ضرب عمود، از روی زین، صاحب الزمان 

باید شناخت این سر پاشیده را دگر
تنها ز پینه‌های جبین، صاحب الزمان 

تا چشم روح‌پرورِ سقا، سه شعبه خورد
جاری شد اشکِ روح الامین، صاحب الزمان 

کبش الکتیبه بود و شبیهش دلاوری...
عالم به خود ندیده چنین، صاحب الزمان 

شرمندگی، امان اباالقربة را برید
تا آبِ مشک ریخت زمین، صاحب الزمان 

او بر شریعه لب نزد و روضه‌ی لبش
شد با لب حسین، قرین صاحب الزمان 

با ضرب نیزه ریخت بهم شکل ماه را
إبن طُفیل پست و لعین، صاحب الزمان 

در علقمه که قد حسین از غمش شکست
خم شد ستون عرش برین، صاحب الزمان 

بگذاشت فاطمه سر او را به دامنش
آخر به جای أُم بنین، صاحب الزمان 

بعد از کفیل خیمه، ابالفضل، سخت شد
کار زنان پرده‌نشین، صاحب الزمان 

وای از حسین و گودیِ گودال و یک سپاه
تنها بدون یار و معین، صاحب الزمان

محمد جواد شیرازی

تقدیر ما جدایی است باشد شکایتی نیست

تقدیرِ ما جدایی است، باشد شکایتی نیست
هرچه حسین خواهد، تسلیم، صحبتی نیست

چندی است بی‌بهانه، گریان کربلایم
بر چشم خیس عاشق، اصلا ملامتی نیست

دنیا مجاز بود و عمر مرا هدر داد
دریافتم که غیر از روضه حقیقتی نیست

باید شبانه روزی، بی وقفه نوکری کرد
فردا که زیر خاکیم، توفیق خدمتی نیست

از غبطه‌ی حبیب و شوقش به ذکر روضه
فهمیده‌ام زِ روضه برتر عبادتی نیست

شکر خدا که هستیم با رهبری حسینی
جز در رکاب رهبر، راه سعادتی نیست

خامنه‌ای امام است و خط قرمز ماست
ما را به هجمه بر او یک لحظه طاقتی نیست

امشب همه شهیدان دور حسین جمعند
جا مانده‌ام ازین فیض، حتما لیاقتی نیست

اصلا مگر بهشتِ نوکر بجز حسین است
بر جنتِ بدون ارباب، رغبتی نیست

خاموش شد در عالم هر شعله غیر داغش
در سینه‌ام به غیر از داغش حرارتی نیست

با گریه، زخم‌هایش بهتر شدند اما
یک زخم مانده بر دل، از آن فراغتی نیست

تیری که حرمله زد یا زخم خنجر شمر
در پیش داغ اکبر، این‌ها جراحتی نیست

هر گوشه قسمتی از جسم علی ببینی
یارب ازین مصیبت، بدتر مصیبتی نیست

محمد جواد شیرازی

پسرم یاد غم کوچه و مسمار افتاد

ثواب شعر تقدیم به روح مطهر شهید بزرگوار محمود باقری

پسرم یاد غم کوچه و مسمار افتاد
نیزه در پهلوی او تا شد و دشوار افتاد

وسط کوچه‌ی اشرار، چنان داغی دید
تا رسیدم به برش، زانویم از کار افتاد

*

تشنه‌لب ماند و نشد جرعه‌ی آبش بدهم
یا که تسکین به دل زار و کبابش بدهم

نفَس بی رمقش از نفس انداخت مرا
نفسی در گلویم نیست جوابش بدهم

*

پخشِ صحرا شده ای از علی اکبر دارم
صد و ده تا شده ای از علی اکبر دارم

عمر سعد خدا قطع کند نسلت را
ارباً اربا شده ای از علی اکبر دارم

*

ریخته خون علی هر طرف از جامه‌ی من
وای از سرزنش دشمن خودکامه‌ی من

دست من نیست اگر عرش خدا لرزید از ...
خنده‌ی لشگر و افتادن عمامه‌ی من

*

چه بهم ریخته شد چهره‌ی پیغمبری‌اش
گرز از کینه دوتا کرد سر حیدری‌اش

رخنه‌ی نیزه تمامِ بدنش را پر کرد
حفره در سینه، شده ارثیه‌ی مادری‌اش

*

یوسفم بود و دریدند چنین پیرهنش
جای یک بوسه نمانده به تمام بدنش

همه‌ی دشت پر از خیر کثیرش شده است
جز عبا نیست مرا چاره‌ به برداشتنش

*

محتضرگونه فقط نام علی را بردم
دست و پا می‌زد و این فاجعه می‌آزردم

خواهرم دست به معجر به سویم راهی شد
ورنه از داغ جگرگوشه‌ی خود می‌مردم

محمد جواد شیرازی

حرارت دیده ات را تار کرده

ثواب شعر تقدیم به روح مطهر شهید بزرگوار مسعود شانه‌‌ئی

حرارت، دیده ات را تار کرده
لبت را خشک و رعشه دار کرده

عمیقاً گودیِ در زیر پلکت
دوتا چشم مرا خونبار کرده

ربابه مادرت را بین خیمه
فراقت، تشنه‌ی دیدار کرده

به مرکب آب دادند و به ما نه
تنت را تشنگی تبدار کرده

تلظّی کردنت مانند ماهی
جهان را بر سرم آوار کرده

برایم دردِ شیری که نخوردی
ترک‌های لبت اظهار کرده

کمانِ حرمله دل‌سنگ بود و...
مرا دل‌خون، در‌این پیکار کرده

علی‌جانم شدی مانند محسن
سه‌شعبه، جلوه‌ چون مسمار کرده

تمام عرش را، خون گلویت
شبیه دشتِ لاله زار کرده

خجالت از رباب و گریه هایش
عجب کار مرا دشوار کرده

سرت سمتِ عقب برگشته انگار
سه‌شعبه با تو بد رفتار کرده

بخواب این شام آخر تا ببینی
تو را فردا نبی بیدار کرده

شنیدم که برایت حق تعالی
به جنت، مُرضعه احضار کرده

تو می‌بینی سرت فردا به نیزه
ربابه مادرت را زار کرده

محمد جواد شیرازی

یادم آمد حرف های دلربایی که زدی

مسمطی با تضمین از غزل جناب آقای علی‌اکبر لطیفیان

یادم آمد حرف های دلربایی که زدی
بوسه بر جام عسل، بهر لقایی که زدی
سینه‌ام بیتاب شد حرف از جدایی که زدی
«آشنا بود آن صدایِ آشنایی که زدی
کربلا بیت الحسن شد با صدایی که زدی»

نوعروسم ماه رویت را که استهلال کرد
گریه‌اش، چشم مرا از اشک مالامال کرد
غرش چون مجتبایت لشگری را لال کرد
«خواهرم را بیشتر از هر کسی خوشحال کرد
بانگ إنّی قاسم بن المجتبایی که زدی»

اشقیاء با ضربه هایت بر زمین تا ریختند
کینه ای های جمل، دور تو یکجا ریختند
خون پهلوی تو را مانند زهرا ریختند
«لشکری را ریختی، آخر تنت را ریختند
کار دستت داد آخر ضربه هایی که زدی»

سم مرکب کرد جسمت را حسابی زیر و رو
مثل کندوی عسل شد رخنه رخنه، مو به مو
لخته‌ی خون، بسته راه صحبتت را در گلو
«استخوان سینه ات می گفت اینجایم عمو
خوب شد پیدا شدی با دست و پایی که زدی»

جوشنِ بی جوشنم، آتش گرفتم از غمت
کرده ردهای هلالی شکل، خیلی مبهمت
نجمه را گفتم نیاید پیش جسم درهمت
«ذره ذره چون علیِّ اکبرم می بوسمت
این به جای بوسه هایِ بر عبایی که زدی»

آه بر جسمت که شد رعنا و گلگون می کشم
بعد از این جسم تو را بر شانه، دلخون می کشم
ناله‌ی واقاسماه از قلب محزون می کشم
«سیزده تا سیزده تا نیزه بیرون می کشم
در ازای سیزده جام بلایی که زدی»

محمد جواد شیرازی

همه گفتند حسین بن علی تنها شد

ثواب شعر تقدیم به روح مطهر شهید بزرگوار حسین سلامی

همه گفتند حسین بن علی تنها شد
بی کس و یار، زمینگیر بیابان ها شد 

تشنه‌لب، مانده به مقتل جگرش می سوزد
هر نفس چشم به سوی حرمش می دوزد 

نه علی اکبر و قاسم به کنارش دارد
نه دگر قرص قمر، گرد مدارش دارد 

به رد سرخی خون پیکرش آمیخته است
سنگ، پیشانی او را چه بهم ریخته است 

داغ ها در دل پر طاقت او جمع شدند
لشگری با طمع غارت او جمع شدند 

تکیه بر نیزه‌شکسته زدنش را دیدند
به دل سوخته‌ی سبط نبی خندیدند 

ناگهان غرش یک شیر زمین را لرزاند
رجز حیدری اش لشگر دشمن را راند 

همه از ترس ز گودال عقب می رفتند
از سوی معرکه فی الحال عقب می رفتند 

عاشقی بود و دل خویش به دریا زده بود
یازده ساله‌ای از نسل حسن آمده بود 

دست ها خالی و شیدای اباعبدالله
از قفس پر زده و رفت سوی قربانگاه 

رفت تا اینکه سپر بهر عمویش بشود
طبق نذر پدرش، نحرِ عمویش بشود 

پسر فاتح میدان جمل، غوغا کرد
کوچه‌ای در وسط لشگر دشمن وا کرد 

تا رود باز به قربان اباعبدالله
با پرش شد سپر جان اباعبدالله 

آنقدر بود دلش مثل حسن، زهرا دوست
آخر آویخته شد دست کریمش بر پوست 

یاد زهرا و پر زخمی او عبدالله
ناله زد از جگر سوخته اش وا اُمَاه 

بود بیتابِ غم قاسم و جام عسلش
عمویش زود کشیدش به میان بغلش 

عاقبت قسمت او مثل علی‌اصغر شد
با لب تشنه به تیر سه پری پر پر شد 

خوب شد رفت و به دل داغ عمو را نچشید
خوب شد رفت و سرش را به روی نیزه ندید 

خوب شد قسمت او ناله و افسوس نبود
غصه‌ی روز و شبش، روضه‌ی ناموس نبود

محمد جواد شیرازی

بعد از علی اکبر مصائب بیشمارند

ثواب شعر تقدیم به روح شهید بزرگوار امیرعلی حاجی زاده

بعد از علی اکبر مصائب بیشمارند
طفلان خواهر در حرم چشم انتظارند 

چشمِ پر آبت روزشان را تیره کرده
بهر شهادت بی قرارِ بی قرارند 

یادت می آید با حسن همرزم بودی؟
این بچه‌ها یادآور آن روزگارند 

خیلی به دایی‌هایشان رفتند این دو
از هجمه‌ی شمشیرها باکی ندارند 

این‌ها اگر در خیمه بیش از این بمانند
از غصه‌ی تنهایی‌ات جان می سپارند 

گرچه هراسانند که رخصت نگیرند
اما به نام فاطمه امیدوارند 

بر عصمت زهرا قسم راهی‌شان کن
بیتاب رزمی حیدری در کارزارند 

من که به رسم و شیوه‌ی عشق آشنایم
از خیمه‌ام دیگر دمی بیرون نیایم

عون و محمد با نبردی ماهرانه
راندند دشمن را ز هر سو حیدرانه 

از خیمه گاهم بین سجاده بلند است
پشت سر هر دو دعایی مادرانه 

حیرت زده کردند لشگر را دوتایی
در قلب میدان با فنونی نوبرانه 

در زیر خورشید آن‌قدر پیکار کردند
شد تشنگی بر هر دوتا زجرآورانه 

گرچه جوانمردانه جنگیدند اما
خوردند سنگ از هر طرف ناباورانه 

بر خویش پیچیدند و رنگ و روی هر دو
با ضربه های سنگ شد نیلوفرانه 

گفتند یا زهرا... ز پهلو نیزه خوردند
بردند تاب از دایی خود دلبرانه 

در خیمه می مانم، تو فکر راه حل کن
محکم به جایم هر دو را باهم بغل کن

بهتر که این دو بیش از این ماتم نبینند
این غصه ها بس بود، دیگر غم نبینند 

بهتر که در ساعات آخر، وقت ذبحت
آن روضه‌ای را که شنید آدم نبینند 

بهتر که چکمه‌های قاتل را به روی
بوسه‌گه پیغمبر اکرم نبینند 

بهتر که از بالای تل، هنگام مغرب
آنچه که در گودال می بینم، نبینند 

بهتر که زیر سُم مرکب پیکرت را
روی زمین، آشفته و درهم نبینند 

بهتر که زیر تابش انوار مهتاب
در قتلگاهت غارت خاتم نبینند 

بهتر که رفتند و میان کوفه و شام
ناموس خود را بین نامحرم نبینند 

بعد از فراقت وای بر احوال زینب
با کعب نی، آیند استقبال زینب

محمد جواد شیرازی

سحر فیضش دو چندان می شود چون یار هم باشد

سحر فیضش دو چندان می شود چون یار هم باشد
چه شیرین می شود غم ها اگر غمخوار هم باشد

نگاهت زخم هم باشد مرا مجذوب خواهد کرد
اگر چه در دل شب، دیدگانم تار هم باشد

خودم از جانب زهرا، تمام زخم هایت را
به اشک دیده می شویم اگر بسیار هم باشد

حلالم کن که در نزدت لباس پاره پوشیدم
لباسی که ز خون پهلویم گلدار هم باشد

تصور کن میان ازدحامِ کوچه ای ناگاه
بفهمی بر حجابت شعله های نار هم باشد

ببافی باز مویم را دلم آرام می گیرد
اگر که غصه ی عالم سرم آوار هم باشد

به زخمم جوش خورده این لباسِ سوخته طوری
که راحت در نمی آید دگر، نمدار هم باشد

بدون بوسه بر زخمِ لبت پر وا نخواهم کرد
شده با قیمت جان کندنم این کار هم باشد

به غیر از عمه ام زینب که از دردم خبر دارد
کسی غسلم نخواهد داد اگر ناچار هم باشد

دم آخر به دستان پُر از درد و ورم کرده
بگیرم در بغل رأس تو را، دشوار هم باشد

محمد جواد شیرازی

خواهر غم دیده ی من زینبا

وزن شعر: (أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا)

خواهر غم دیده ی من زینبا
سوخته قلب من ازین نام ها
غاضریه، وادی طَف، نینوا
عَقْر چه نامی است، پر از ابتلا
أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا

ناقه، به گل ماند و زمینگیر شد
غم به دلم ریخت و تکثیر شد
اشکِ دو چشمم که سرازیر شد
خیره به گودال شدم بی هوا
أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا

وای اگر قوّت قلب حرم
شبه پیمبرم، علی اکبرم
پا بکشد روی زمین در برم
جمع شود جسم علی در عبا
أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا

دل‌نگران، نزد بنی هاشمم
بر غم عظمای حرم، عالِمم
بند به بند بدن قاسمم
با سم مرکب بشود آشنا
أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا

هست دوا به هر غمم ابالفضل
باب عطا و کرمم ابالفضل
پشت و پناه حرمم ابالفضل
وای به حالم پس از آن دلربا
أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا

شرم، خبر از دل حیران دهد
داغ پسر، سینه ی سوزان دهد
اصغر من در بغلم جان دهد
تیر سپر می کند او را فدا
أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا

زینب من، همدم و هم صحبتم
خواهر نورانی و خوش صولتم
نیمه ی جانم، نفس راحتم
آمده وادی جدایی ما
أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا

ماند به مقتل بدنم، صبر کن
رفت اگر رختِ تنم، صبر کن
لحظه ی پر پر زدنم صبر کن
جدا شود سر از تنم از قفا
أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا

آن که نشسته با طمع در کمین
می بَرد انگشت مرا با نگین
بعد سه روز و شب تنم از زمین
جمع شود میان یک بوریا
أعوذُ بِاللهِ مِنَ الکربَلا

محمد جواد شیرازی

کوفه با خدعه اش جوابم کرد

کوفه با خدعه اش جوابم کرد
دست‌بسته چو بوترابم کرد
بی وفایی چه بد عذابم کرد
نزد یار از خجالت آبم کرد

سرم از شرم، رو به پایین شد
آن همه نامه، آخرش این شد

حیف ازآن دستِ دستگیر حسین
حیف از رحمت کثیر حسین
همه دورند از مسیر حسین
هیچ کس نیست با سفیر حسین

لقمه های حرام خوردنشان
کرده مایل به سوی دشمنشان

عید قربان، خودم به قربانش
به فدای لبان عطشانش
کودکانم فدای طفلانش
کوفه خوش داشت حق مهمانش

وقت لبیک، بر لبی بله نیست
جای مهمان، کنار مزبله نیست

این چه حرفی است، سخت در عجبم
داده این شهر، خارجی لقبم
از زمانی که سنگ خورده لبم
نگرانِ عقیلةُ العربم

تا شوم تشنه بین کوفه شهید
از لبم خون به ظرف آب چکید

مسلم و دردسر، فدای حسین
شده ام در به در، فدای حسین
نیزه خوردم اگر، فدای حسین
این دوتا چشم تر فدای حسین

چشم خیسم نشان احساس است
گریه ام بر حسین و عباس است

روی دارالعماره ام، یادش
چه کسی می رسد به فریادش؟
نگرانم برای اولادش
چه کنم با رباب و نوزادش؟

نذر اصغر جدا شود سر من
هست نذر رقیه، دختر من

فکرهای مهیب و بیگانه
کرده قلب مرا عزاخانه
زینب و کاخ ابن مرجانه...
وای، بازار، وای، ویرانه

زینب از غصه، خون‌جگر گردد
کاش می شد حسین برگردد

روی نیزه سرم چو قرآن رفت
سینه ام زیر پای طفلان رفت
پیکرم پشت اسب، غلتان رفت
تا کجاهای کوفه، مهمان رفت

حیرت آور شدم، اشاره شدم
چون معلق روی قناره شدم

واحسینا و داغ دلشکنش
می شود تشنه، دور از وطنش
چه بلاها شود نصیب تنش
نیزه ای قطع می کند سخنش

کفنش می شود حصیری، وای
خواهرش می رود اسیری، وای

محمدجواد شیرازی

چه در هنگامه ی جنگ و چه وقت صلح تحمیلی

چه در هنگامه‌‌ی جنگ و چه وقت صلح تحمیلی
به موقع ملت ما می زند بر دشمنان سیلی

رژیمی که حماقت کرد و شد سرشاخ با ایران
نصیبش می شود قطعا خسارت های بی جبران

غلط های زیادی کرده از ناپاکیِ ذاتش
بإذن الله باید کرد با قدرت مجازاتش

زبانِ حق شود خاموش، هرگز، این سخن برگشت
ورق با خطبه ی جانانه‌ی یک شیرزن برگشت

رژیم نحس کودک کش، یقین بیچاره خواهد شد
به حول و قوه‌ی حق در زمین آواره خواهد شد

دگر موشی نخواهد دید هرگز رویی از خورشید
که جای موش در زیرِ زمین باشد بلاتردید

خیابان های حیفا می شود چون وادی ارواح
همین که می رسد بر گوش، نام موشک فتاح

دوباره درب خیبر کنده با اعجاز حیدر شد
طنین ملت ما یکصدا «الله اکبر» شد

نظر کن گنبد آهن چه گندش را درآورده
ز بس که جای رهگیریِ موشک، خودزنی کرده

به زودی می رسد پایانِ ظلمانی اسرائیل
تلاویوش کند با خاک یکسان موشک سجیل

اگر فتحی نمایان شد، به لطف رحمت زهراست
اگر نصری به دست آمد، دعای حضرت زهراست

بخوانش بی شرف هر آن که زین پس حرف سازش زد
ندارد ذره ای غیرت هر آن کس حرف سازش زد

به لطف حضرت حجت، لوای رهبرم بالاست
شکستِ آن سگ زرد از صدای زوزه اش پیداست

خدا را شکر با سیدعلی اوضاع، مطلوب است
به یُمن دیدنِ لبخند رهبر، حالمان خوب است

محمد جواد شیرازی

خدا کرده مشخص بر همه باب نجاتش را

خدا کرده مشخّص بر همه باب نجاتش را
تجلّی داده در ذات علی کلّ صفاتش را
کسی که از صراط روز محشر رد شود فردا
یقینا کرده امضا مرتضی برگ براتش را

 

به هنگام کراماتش بشر حیران، ملک مات است
به لب نام علی بردم دلم گرم مناجات است
اگر با مرتضی باشی یقینا با خدا هستی
که فرموده پیمبر حبّ حیدر از عبادات است

 

برای درک فضلش عابدی که کرده کوتاهی
ندارم شک تمام عمر رفته سمت گمراهی
رسول الله فرموده عبادت می کند هرکس
که در عالم نظر بر چهره ی حیدر کند گاهی

 

امیرالمؤمنین نور خداوند جلی باشد
ندارد بویی از ایمان کسی که بی ولی باشد
بگو ذکر علی بن ابی طالب به هر مجلس
که زینت بخش هر مجلس نوای یا علی باشد

 

کسی را که فلک را با سر انگشت چرخانده
خدا خوانم؟ بشر گویم؟ شدم مبهوت و درمانده
چه گویم من که حتی دشمنش هم اینچنین گفته:
کسی جز مرتضی موی سر ما را نرویانده

 

خدا بخشیده بر حیدر جلال و جلوه ای بارز
که مانده از بیان عمق آن تیغ زبان عاجز
یکی یک دانه و یکتای خالق کیست جز حیدر
کسی غیر از علی مولود کعبه می شود؟ هرگز

 

بحمدلله و المنه منم خاک در قنبر
به دل دارم ولای مرتضی را همچنان گوهر
کسی را بعد پیغمبر، بخوانم مقتدای خود
که امر ازدواجش را خدا داده به پیغمبر

 

در آغوش نبی شد تربیت از کودکی، حیدر 
علی بوده است داماد و وصیّ و جان پیغمبر
برای حضرت صدّیقه در بین تمام خلق
نباشد همسر و کفوی به غیر از فاتح خیبر

کسی که با علی باشد یقینا با خدا باشد
اگر از شوق وصل او بمیرم من، به جا باشد
حسن یک گوشه از فضل امیرالمومنین بوده
نمای دیگر از فضلش شهید کربلا باشد

ندارد جانشینی جز علی، طاها بدون شک
فقط او بوده کفو حضرت زهرا بدون شک
به جز پیغمبری هر منصبی که بهر هارون بود
خدا آن را به حیدر داده در دنیا بدون شک

شیخ مهدی علی قاسمی

علی باشد وصی و نفس پیغمبر به تنهایی

علی باشد وصیّ و نفس پیغمبر به تنهایی
به دستش کنده در از قلعه ی خیبر به تنهایی
ندارد هیچ راهی سمت مسجد خانه ی اصحاب
به مسجد راه دارد خانه ی حیدر به تنهایی

 

حدیثی خاطرم آمد رسول الله فرموده
کسی که منکر فضل امیرالمؤمنین بوده
اگر کل عبادات خلایق را به جا آرد
نمی گردد قیامت از عذاب دوزخ آسوده

 

عبادت، جز محبّت بر علی و اهل بیتش چیست؟
به جز حیدر کسی اولی به جان های خلایق نیست
زمانی که ستاره بر سر بامش فرود آمد
برای خلق روشن شد که سلطان دو عالم کیست

 

علی از سینه ی غمدیده ی ما می برد غم را
کریم است و سر خوانش همه دیدند حاتم را
اشاره می کند خورشید بر می گردد از مغرب
اداره می کند با یک اشاره کلّ عالم را

 

دهد روزی ما را همچنان حیدر باذن الله
خلافت کرده بر کون و مکان حیدر باذن الله
سخن گفته اگر با مردگان جای تعجب نیست
تکلم می کند با هر زبان حیدر به اذن الله

 

نهادند انبیا وقتی سر خود را به ایوانت
چه ارزش جان من دارد که گردانم به قربانت؟
ندا از زیر عرش آید برای دوستان تو :
«که ای عبد خدا ! بخشیده شد کل گناهانت»

 

گرفتارش شدند اهل زمین و آسمان با هم
کنند اقرار بر فضلش دل و دست و زبان با هم
هزاران یل اگر باهم به جنگ مرتضی آیند
علی با دست چپ سر می زند از ناکسان باهم

درون سینه ی ما مهر مولا درّ و گوهر شد
منافق نیست هرکس که دلش دربند حیدر شد
برائت از جهنّم را خدا داده به هرکس که
تمام روزگارش با ولای مرتضی سر شد

 

خدا را میپرستم چون خدای مرتضی باشد
تمام خلق در زیر لوای مرتضی باشد
به دست راست می گیرد قیامت نامه ی خود را
حسابش راحت است آن که گدای مرتضی باشد

در این دنیا کسانی که ز عشق یار مدهوشند
به قدر ارزنی با منکرین او نمی جوشند
محبّین امیرالمومنین وقتی که میمیرند
زدستان علی از حوض کوثر آب می نوشند

شیخ مهدی علی قاسمی

علی دست توانمند خدا در آستین باشد

علی دست توانمند خدا در آستین باشد
که با حکمت در این دنیا ولای او قرین باشد
خدا ابواب رحمت را به رویش بازگرداند
کسی که در دلش مهر امیرالمؤمنین باشد

 

برایم غیر کویش هیچ جا مقصد نخواهد شد
کسی جز او وصی حضرت احمد نخواهد شد
محب مرتضی جز با کمک از حبّ مولایش
یقینا از صراط روز محشر رد نخواهد شد

 

محبّ حیدر کرّار اگر جرم و خطا دارد
ولی امّید بر لطف و عطای مرتضی دارد
گدای خانه اش بر پادشاهان برتری دارد
چرا که بر سرش تاج کرامت از خدا دارد

 

علی از روز اول بر خلایق برتری دارد
گدایش بر تمام پادشاهان سروری دارد
همان شانی که پیغمبر به نزد کبریا دارد
امیرالمومنین آن را به جز پیغمبری دارد

 

به هرکس دل سپردن جز علی بدنامی است و ننگ
در این دنیا نزن بر ریسمانی جز ولایش چنگ
نگین خاتم شیعه عقیق سرخ می باشد
چرا که بر ولای مرتضی اقرار کرد این سنگ

 

تمسّک می کنم با مهر او بر عروة الوثقی
فضائل جمع گردیده به نزد مرتضی یکجا
به نقل دشمنش تنها علی خَیرُالبَشَر باشد
که فضلش را به جز کافر نکرد انکار در دنیا

 

شفیع المذنبین در روز محشر کیست جز حیدر؟
یگانه صاحب و ساقی کوثر کیست جز حیدر؟
بگو بر هرکه دنبال فلانی و فلانی رفت:
احبّ الخلق در نزد پیمبر کیست جز حیدر؟

 

کسی که از علی دارد به دل بغض درونی را
در این دنیا یقینا می چشد طعم زبونی را
کسی که بر لبش بوده «اقیلونی» نمی باشد
غبار نعل آن که داده آوای «سلونی» را

 

امیرالمومنین باشد پناه خلق سرتاسر
علی از دوستانش دستگیری می کند محشر
چه باید گفت وقتی دشمنش بر حق پناه آورد
ز هر مشکل که در حلّش نباشد لحظه ای حیدر

 

کسی که فضل حیدر را به لب انکار می کرده
یقینا داشته بر کفر خود اصرار می کرده
در این دنیای ظلمانی بدون پرتو نورش
عمر هم بر هلاکت بارها اقرار می کرده

 

علی هم جان احمد باشد و هم جانشین او
پیمبر، خاتم است و مرتضی باشد نگین او
بگو که بهترین خلق خدا بعد از پیمبر کیست؟
به جز حیدر که باشد در دو عالم همنشین او

شیخ مهدی علی قاسمی

سامرا قلعه ی مستحکم ایمانی ماست

سامرا قلعه ی مستحکم ایمانی ماست
مرقدش قبله گه و کعبه ی نورانی ماست
مأمنی امن به هنگامه ی حیرانی ماست
بیت پر نور ولا، مقصد عرفانی ماست

سائلی کردنِ ما ارثیه ای اجدادی است
رزق شب های غدیریه ی ما با هادی است

روی لب های ملائک، دم هو دیدنی است
جلوه ی رحمت خالق شده رو، دیدنی است
در نگاه پدرش، پیچش مو دیدنی است
ماه ذی الحجه به ماه رخ او دیدنی است

شود از هر دل محزون غم و غصه بیرون
عیدی ماست به دستان سمانه خاتون

جز به هادی به کسی روی نمی اندازیم
به گداییِ درش تا به ابد می نازیم
پای عشقش همه ی هستی خود می بازیم
باده نوش از قدح جامعه از آغازیم

جامعه، خیر کثیرِ نفس کاری اوست
سیرِ توحیدی ما، حاصلِ معماری اوست

او نفس زد که گرفتار غدیریه شویم
مست از باده ی سرشار غدیریه شویم
همه ارشاد به انوار غدیریه شویم
خواست مأنوس بر اسرار غدیریه شویم

انحرافات زمان را به دمش رسوا کرد
همه را عبد خدای علی و زهرا کرد

غیرممکن به عنایات نگاهش شدنی است
رحمت واسعه اش ارث رسول مدنی است
مهربان تر به محبین، ز پدرهای تنی است
حاصل تربیتش عبدالعظیم حسنی است

سایه ی بیرق او بر سر هر بیرقی است
عزت مکتب ما کیست؟ علیَّ النَّقی است

داده دستان مرا از کرمش، دست حسین
شده ام تا به ابد با قدحش، مست حسین
نفسش کرده مرا واله و پابست حسین
از عطایش ضربانم شده پیوسته حسین

به منِ تشنه پیاله بدهد می چسبد
کربلایی که حواله بدهد می چسبد

لطف هادی است که ما مَحرم ماتم هستیم
نوکران نوه ی حضرت خاتم هستیم
تا ابد در کنف سایه ی پرچم هستیم
چند ماه است که بیتاب محرم هستیم

شب سوم دل ما کاش مکسر باشد
روزی گریه ی ما چند برابر باشد

محمد جواد شیرازی

در مشهدش به سینه جلا نیز داده شد

مسمطی با تضمین از غزل جناب آقای علی اکبر لطیفیان

در مشهدش به سینه جلا نیز داده شد
خیر کثیرِ هر دو سرا نیز داده شد
برگ ضمانِ روز جزا نیز داده شد
«خاک حرم رسید، دوا نیز داده شد
آب حرم رسید، شفا نیز داده شد»

تا همنشین فیض عظیم حرم شدیم
دیوانه وار، مست شمیم حرم شدیم
حاجیِ در طواف حریم حرم شدیم
«ما طور خواستیم مقیم حرم شدیم
ما جلوه خواستیم، خدا نیز داده شد»

سلطان، گدای خویش کریمانه می خرد
آقاست بس که آبرویم را نمی برد
مرغ دلم به جز به هوایش نمی پرد
«اصلا بهانه هاست که ما را می آورد
با دادن بهانه، بها نیز داده شد»

گفتم دلم شکسته کجا لطف می شود؟
گفتند بین صحن رضا لطف می شود
در محضر امام، بیا لطف می شود
«هر جا اگر به خواسته ها لطف می شود
در این حرم نخواسته ها نیز داده شد»

تا بادِ چوب پر به سر ما کشید و رفت
زنجیره ی مصائب ما را برید و رفت
دیدیم روح تازه به دل ها دمید و رفت
«از بس کریم بود که درهم خرید و رفت
در ازدحام، حاجت ما نیز داده شد»

بر حال و روز درهم ما اکتفا نکرد
بر خشکسال زمزم ما اکتفا نکرد
بر بی بهایی دم ما اکتفا نکرد
«اصلا به خواهش کم ما اکتفا نکرد
ما سنگ خواستیم، طلا نیز داده شد»

تا صحن دل دوباره پر از عطر سیب شد
یادآور مراثی یابن الشبیب شد
دل بی قرار مرقد نعم الحبیب شد
«گفتم رضا، عطای حسینی نصیب شد
گفتم حسین، امام رضا نیز داده شد»

من آمدم که اهل خداخواهی ام کنند
تا خارج از تباهی و گمراهی ام کنند
مست شرابِ فیض سحرگاهی ام کنند
«می خواستم به مشهد تو راهی ام کنند
دیدم برات کرب و بلا نیز داده شد»

محمد جواد شیرازی

نفس آلوده بد عذابم کرد

نفسِ آلوده، بد عذابم کرد
محضرت از خجالت آبم کرد

پدر مهربان، پشیمانم
کثرت معصیت، خرابم کرد

حائلِ بین مان، خودم بودم
خودپسندی چنین حجابم کرد

چاهِ تاریکِ غفلت از یادت
دور از فیض آفتابم کرد

ذره ای خوار و بی بها بودم
نظرِ رحمتت، حسابم کرد

نَفَس فاطمیِ نیمه شبت
خارج از بین منجلابم کرد

ای فدایت که رزق واسعه ات
ریزه خوار ابوترابم کرد

در نجف، دیدن ضریح علی
عوضم کرد و دُر نابم کرد

بوسه بر خوشه های انگورش
بی نیاز از مِی و شرابم کرد

عرفه کاش بین صحن حسین
گویم ارباب، انتخابم کرد

یاد إبن الرضا و تشنگی اش
زار و گریانِ آن جنابم کرد

ناله زد: هر چقدر گفتم آب
همسر بی وفا جوابم کرد

عطش بی حساب، گریان بر
حنجر کودک ربابم کرد

محمد جواد شیرازی

ماند گل در حصار خار و خسی

ماند گل، در حصارِ خار و خسی
خانه شد در برش چنان قفسی
آب را زد صدا به هر نفسی
به نوایش محل نداد کسی

ناله اش را چرا جوابی نیست؟!
سهم این تشنه، مشتِ آبی نیست؟!

بس که شد خونجگر، امام جواد
با دلی شعله ور، امام جواد
شد چنان محتضر، امام جواد
سخت شد کار بر امام جواد

جگرش را ز بس که زهر آزرد
تشنگی رنگ چهره اش را بُرد

بود اشکش به غربت زهرا
ناله زد بر مصیبت زهرا
وای از هتک حرمت زهرا
قاتلش شد جراحت زهرا

یاد مادر، به غم اسیرش کرد
هجمه ی غصه، زود پیرش کرد

چه غمی دید آخرِ کارش
صوت رقاصه داد آزارش
خون جگر شد به حالِ تبدارش
بست با بغض، دیده ی تارش

کاش یک شیعه در برش می ماند
چند آیه به محضرش می خواند

در مصیبات، شانه ای که نداشت
همدم و پشتوانه ای که نداشت
امنیت بین خانه ای که نداشت
رأفت خواهرانه ای که نداشت

دم آخر که سخت تنها بود
عمه معصومه کاش آن جا بود

چه بلایی سر امام آمد
تا تنش روی پشت بام آمد
بدنش گر به احترام آمد...
بوی یاس از چه بر مشام آمد؟!

سرخی لاله، بر رخ باغ است
خون تازه، گواهِ این داغ است

نیست نزد امام، جنجالی
نیست بر روی بام، گودالی
خوب شد وقت ناخوش احوالی...
نشده پیکرش لگدمالی

اسب بر روی سینه اش ندوید
بدنش آفتابِ داغ ندید

محمدجواد شیرازی

چه خوش است معصیت را دهم آنچنان طلاقی

چه خوش است معصیت را دهم آنچنان طلاقی
که نسیم رحمتت با گذرم کند تلاقی

پر از آه و شرمسارم که نداشت نامه ی من
به قیاس با مطیعانِ سرایت انطباقی

سر غفلت از معاد و سر خدعه های نفسم
شده ام اسیر و حیران، به میان باتلاقی

همه بوده از عطایت، شده ام مقیم این در
نه که خود رسیده باشم، نه که بوده اتفاقی

سر کوی تو می ارزد به بهای کل عالم
چه ظریف گفته در شعرِ خود اینچنین عراقی:

"همه شب نهاده‌ام سر، چو سگان، بر آستانت"
به امید یک نگاهی، نه به شوق ارتزاقی

دل خویش را سپردم ز ازل به نورِ اعظم
همه زائلند جز او، علی است حی و باقی

دو جهان، مرا کفایت کند اینچنین تفضل
قدحی شرابِ انگورِ نجف ز دست ساقی

به حسین و کربلایش برسان سلام ما را
که برای وصل دلبر، به دل است اشتیاقی

چه خوش است مرقدش را سحری طواف کردن
چه خوش است شب نشینی به میانه ی رواقی

سرِ ذبح او خبیثان، همگی وفاق کردند
اثر حرام خوردن، شده اینچنین وفاقی

به عصا و تیغ و خنجر، به عمود و سنگ و نیزه
به تنش زدند ضربه، به ستم به هر سیاقی

چه گذشت بر حسین و بدنش که جای سالم ...
به کفاف بوسه ای هم به تنش نماند باقی

محمد جواد شیرازی

دریاب سه ساله دخترت را

دریاب سه ساله دخترت را
بگذار به دامنم سرت را

باید که تلافی اش نمایم
آن بوسه ی روز آخرت را

قبل از منِ تشنه، چوب دستی
بوسیده لبان پرپرت را

با روسریِ سوخته بستم
با گریه سرِ مکسّرت را

دیدم سر شاخه تاب دادند
خورشیدِ سر منورت را

نفرین به کسی که نامنظم
از پشت، بریده حنجرت را

گفتند شبانه جمع کردند
در بین حصیر پیکرت را

خونابه ی داغ اهل بیتت ...
پر کرده دو دیده ی ترت را

با ضربه ی بی هوا شکستند
آیینه ی در برابرت را

افتادنِ از فراز محمل
له کرده پر کبوترت را

هر کس که رسید با غضب زد
این دختر رنجورترت را

تا اینکه مرا به تو رساند
خواندم به خرابه مادرت را

وقت سفر رقیه ات شد
دریاب سه ساله دخترت را

محمد جواد شیرازی

باز هم مرحمت یار نصیبم شده است

بازهم مرحمت یار نصیبم شده است
لطف بی منت غفار نصیبم شده است

بس که غافل شدم و دیر سویش آمده ام
محضرش چهره ی غم بار نصیبم شده است

شرمسارم که به دنبال رها کردنِ نفس...
دل آلوده و بیمار نصیبم شده است

یخِ عمرم، سرِ دنیاطلبی آب شد و ...
حسرتش عاقبتِ کار نصیبم شده است

گرچه از جانب من شر به سویش بالا رفت
خیر از جانب دلدار نصیبم شده است

با وجود دل آلوده و این روی سیاه
باز آقاییِ ستار نصیبم شده است

کاش الساعه ببینم سحری وقت اذان
نجفِ حیدر کرار نصیبم شده است

بوی انگور ضریح حرمش مستم کرد
طوفِ آن میکده هربار نصیبم شده است

شب به شب یاد حسین و جگر سوخته اش
رزق اشکی سرِ افطار نصیبم شده است

لطف زهراست نشسته به لبم ذکر حسین
بهترین ذکر در اذکار نصیبم شده است

صاحب رزق، رقیه است، مقدر کرده
روزیِ گریه ی بسیار نصیبم شده است

درِ گوشی به پدر گفت: شنیدی بابا
شرم از طعنه ی اشرار نصیبم شده است

حمدُلله که با چشم ورم کرده و تار
آخرین فرصت دیدار نصیبم شده است

در سه ساله شدنم پیر و زمینگیر شدم
بس که رنج و غم و آزار نصیبم شده است

محمد جواد شیرازی

الا که گردش چشمت دلیل تکوین است

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، ماه مبارک رمضان ۱۴۰۳

مسمطی با تضمین از غزل جناب آقای رضا دین پرور

الا که گردش چشمت دلیل تکوین است
اذان مأذنه با ذکر نامت آذین است
ندیدن رخ ماهت غم محبین است
" تمام دلخوشی زندگی من این است
که وقت مرگ می آئی و مرگ شیرین است"

تمام دار و ندار منی، قرار منی
سرشته اند دلم را ازل، ابالحسنی
دلم ز هجر نجف سوخته چه سوختنی
" مگر نگفتی علی جان؛ فَمَن یَمُت یَرَنی
بیا که وقت وفایت به عهد دیرین است"

محبت پدر و شرم طفل بازیگوش
برای طفل خطاکار، باز کن آغوش
لهیبِ شعله شود با محبتتت خاموش
" به رغم کوه گناهی که می کِشم بر دوش
سبک شدم چو پَر کاه و سینه سنگین است"

دلم به ساحت ربانی ات توسل کرد
کویر سینه ام از بذر رحمتت گل کرد
به سائلت، پسر ارشدت تفضل کرد
" شهادتین مرا فاطمه تقبُّل کرد
بیا همه کس و کارم! زمان تلقین است"

قسم به شوکت آقایی و مقام علی
چنان نشسته به جان و دلم مرام علی
که ایستاده بمیرم به احترام علی
" سلام وادی من؛ وادی السلام علی!
کجاست مسکن امنِ کسی که مسکین است"

علی است جان من و مطلبم رسیده به جان
رخش شراب من و مشربم رسیده به جان
تمام گردش روز و شبم رسیده به جان
" رسیده جان به لبم یا لبم رسیده به جان
مرا دو بوسه به روی ضریح، تسکین است"

کجاست کعبه ی ما؟ رو به قبله ی حرمش
کجاست راه خدا؟ رو به قبله ی حرمش
دلت شکست، بیا رو به قبله ی حرمش
" کفن کنید مرا رو به قبله ی حرمش
نجف چه جای قشنگی برای تدفین است"

علی است آن که نبی خوانده "حُبُّهُ ایمان"
علی است شآن نزول سراسر قرآن
علی است آن که به جانم همیشه شد جانان
" فراق و وصل مرا می کُشند یک میزان
سرم به دامن حیدر، به روی بالین است"

به شوق دیدن رخسار قرص ماه نجف
رسیده ام به ته خط، به شاهراه نجف
خوشا دلم که فقط بوده در پناه نجف
" سرم مقابل ایوان طلای شاه نجف…
سرم مقابل زهرا همیشه پائین است"

علی که نام بلندش ز عالیِ اعلاست
علی که وجه خداوند در رخش پیداست
علی که محرم اسرار خالق یکتاست
" علی که ابروی او قابِ قوس اَو اَدناست
اگر مرا نرساند به عرش، غمگین است"

ازل که نام علی را به عرش، کنده خدا
به قلب تک تک ما حب او فکنده خدا
هر آن که هست پسندش شود پسند خدا
" بخواه روزی از این پادشاه، بنده خدا
گدای خانه ی او هر که هست تضمین است"

به سوی شاه کرم رو زدن نباشد زشت
هزار شکر گِلم را ابوتراب سرشت
فدای او که مرا بنده ی حسین نوشت
" ممات، عین حیات است و نار، عین بهشت
کسی که دل به علی بسته است خوش بین است"

محمد جواد شیرازی

گرچه از وضع اسفبار خودم می نالم

گرچه از وضع اسفبار خودم می نالم
بر خدایی که مرا پس نزده، می بالم

من نه آنم که دمی لایق بزمش باشم
کرمش را بنگر، آمده استقبالم

شمعِ عمرم همه اش سوخت سر حرص و طمع
چه بلاها سرم آورده همین امیالم

قفل، از سلسله ی غفلت من باز نشد
نفسِ اماره ز بس کرد مرا اغفالم

معصیت کرد مشوش دل آرامم را
بی سبب نیست که هنگام دعا بی حالم؟!

توشه ای از عمل خیر ندارم به کفم
وای از روز تهیدستی و استیصالم

جابِر العَظم، الهی که جوابم نکند
که زمین خورده ام و سخت شکسته بالم

عادت سرور من بنده رها کردن نیست
شاهمردِ نجف آمد به مدد دنبالم

می شناسند به آقای خودش نوکر را
علوی هستم و صد شکر که خوش اقبالم

روزی ام باز اگر دیدن صحنش بشود
چهره بر خاک در بارگهش می مالم

جگرم سوخته یاد حرم ثارالله
تا نبینم حرمش را به همین منوالم

برترین توشه ی ما هست بکاء به حسین
گریه بر تشنگی شاه غریب عالم

ناله زد با جگر سوخته و دیده ی تار
بوی زهراست که پیچیده ته گودالم

جلوی مادر من پیرهنم رفت بس است
بی حیا شرم کن و چنگ نزن بر شالم

نه عبایی به تنم مانده، نه عمامه به سر
کاش اینگونه نبینند مرا اطفالم

محمد جواد شیرازی

بی کسان را پناه خواهد داد

بی کسان را پناه خواهد داد
همه را گفته راه خواهد داد 

در سرایش هر آنچه را خواهیم
بهترش را اله خواهد داد 

چه کنم که خجالتم نزدش
کوله باری گناه خواهد داد 

مانده ام از چه رو محلی باز
به منِ روسیاه خواهد داد 

وای ازآن دم که مرگ، پایان بر
روزگاری تباه خواهد داد 

نیستم ناامید و خیر من است ...
هر چه آن خیرخواه خواهد داد 

مطئنم کسی نجاتم از
غفلت و اشتباه خواهد داد 

مادرانه ز رحمتش زهرا
به دلم سرپناه خواهد داد 

پادشاه دلم یکی است، علی است
ضربانم گواه خواهد داد 

روزی بندگان کویش را
آخر سال، شاه خواهد داد 

به دل تیره ام، امیر نجف
جلوه با یک نگاه خواهد داد 

شخصِ زهرا به زائران حسین
عزت و جایگاه خواهد داد 

سحری عاقبت مرا اذنِ
طوف آن بارگاه خواهد داد 

خواهرش بین روضه های حسین
روزی اشک و آه خواهد داد 

وای ازآن لحظه ای که بر نیزه
تکیه، آن بی سپاه خواهد داد 

خبر ذبح شاه را به حرم
شیهه‌ی ذوالجناح خواهد داد 

چه عذابی به سیدالشهدا
شمر در قتلگاه خواهد داد

محمد جواد شیرازی

صدایت می زنم با نام زیبای علی یارب

ثواب شعر هدیه بر روح والای شهید سیدحسن نصرالله رضوان الله تعالی علیه

صدایت می زنم با نام زیبای علی یارب
که من را هم بخوانی از أحِبای علی یارب

کمک کن تا شوم آماده ی مهمانی و بزمت
مهیا کن مرا هم بر بفرمای علی یارب

ازین زندان که محبوس است در بندش دعاهایم
رهایم کن به حق صوت گیرای علی یارب

بر این آلوده دامانی که از نفسش رکب خورده
عطا کن قطره ای از بحر تقوای علی یارب

حسابی شرمسار و روسیاهم، زیر و رویم کن
به حق نورِ ربانیِ سیمای علی یارب

بر این سینه که دور افتاده از بحر مناجاتت
بده یک جرعه از جام گوارای علی یارب

بیا سی شب سر افطار ما را مرتضایی کن
تعارف کن به ما از نخل خرمای علی یارب

خوشا بر قسمت سیدحسن، روزی ما هم کن
چو نصرالله جان دادن به امضای علی یارب

شب قدری مقدر کن که سرتاسر علی باشد
قسم بر گریه ی شب های احیای علی یارب

نه... الله اش نمی خوانم، ولی اصلا نمی دانم
قیامت می نشینم به تماشای علی  یا  رب

ز تاج و تخت فردوست برایم برتری دارد
نشستن زیر ایوانِ مُطلای علی یارب

دلم بی تاب دربار حسینش شد، فراهم کن
برات کربلایم را به اعطای علی یارب

گرفته کشتی شعرم به یاد روضه ای پهلو
به یاد روضه ی پهلوی زهرای علی یارب

نمی دانم در آن غوغای وانفسا چه پیش آمد
چه شد زهرا صدا زد فضه را جای علی یارب

محمدجواد شیرازی

همین که بر دو دست شیر حق طناب بسته شد

همین که بر دو دست شیر حق، طناب بسته شد
به تازیانه، بازوی حبیبه اش شکسته شد

چنان زدند بی هوا لگد به بار شیشه اش
نوشته اند بعد از آن نماز او نشسته شد

همین که بر زمین بدون اختیار خود نشست
تمام بند بند آسمان ز هم گسسته شد

جوان خانه ی علی، دعا برای مرگ کرد
ز بس که از عذاب پهلوی شکسته، خسته شد

چکید قطره های خون مرتباً به بستر و
شبیه لاله های لاله زار، دسته دسته شد

وصیتش به زینب و سؤال بی جواب او
چرا کفن کم آمده؟ چه زود بقچه بسته شد

پس از حسین که تنش کفن نشد به کربلا
کفن برای نوکر حسین، ناخجسته شد

محمد جواد شیرازی

ای نفس سرکش فارغ از شکل و ادا باش

ای نفسِ سرکش فارغ از شکل و ادا باش
برگرد و در این آستان، بی ادعا باش

دیدی ضرر کردی ازین خانه که رفتی
حالا که برگشتی به این در مبتلا باش

فرمود پیر ما که عالم محضر اوست
در محضر حق، عاری از جرم و خطا باش

مانند موسی بین نیلِ مشکلاتت
تنهای تنها هم که بودی با خدا باش

بیش و کم این چند روزه دائمی نیست
هر قدر از دنیا نصیبت شد رضا باش

هرگز به پیش دیگران گردن مکن کج
دنیا و عقبی سائل آل عبا باش

یا لَیتَنی کُنتُ تُرابا یعنی ای نفس
تا می توانی خاک کوی مرتضی باش

از فتنه های سخت، خواهانِ امانی
در سایه سارِ رحمت ایوان طلا باش

خواهی که در آتش نسوزی روز محشر
تا عمر داری زائر کرب و بلا باش

هر وقت ابر گریه در چشمت عیان شد
گریانِ مظلومِ ذبیحاً بِالقَفا باش

بالای مقتل خیره مانده چشم زهرا
بر دست شمر و ضربه های بی محاباش

شب های جمعه تا نوای مادر آمد
دلخون بر آن جسم به زیر دست و پا باش

حتی دم جان دادنت، ساعات آخر
یاد حسین و یاد کهنه بوریا باش

محمد جواد شیرازی

خزان شدیم و بهار لقا نیامده است

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، فاطمیه ۱۴۰۳

دانلود صوت شعر با نوای حاج سیدرضا نریمانی

خزان شدیم و بهار لقا نیامده است
به دهرِ غربت ما، آشنا نیامده است

تمام عمر، به دل مردگی گذشت ولی
به سینه ها، دم آن جان فزا نیامده است

هر آنچه هست به دربار رحمت مهدی است
درست آمده سائل، خطا نیامده است

نمی رویم از این باب مرحمت، جایی
گدایی از کس دیگر به ما نیامده است

خدا کند که مرا از کرامتش بخرد
زمان وحشت در قبر تا نیامده است

نشد عزیز خدا هر کسی به عشق علی
به پایبوسی ایوان طلا نیامده است

چه خاک بر سر خود می کنم اگر دو ملک
صدا زنند که او کربلا نیامده است

به سوی مملکت صاحب الزمان، عمری است
به لطف گریه به زهرا بلا نیامده است

چنین هجوم جفا و ستم، به سوی زنی
به غیر حوریه ی مرتضی نیامده است

چه کرده با پر و بالش غلاف، بعد سه ماه
هنوز حالش از آن ضربه جا نیامده است

چنان زدند که هر روز و شب صدایی جز
صدای گریه ی خیرالنسا نیامده است

هزار شکر کفن داشت و خیالِ تنش...
زمان دفن، روی بوریا نیامده است

محمد جواد شیرازی

زهراست آن که عرش خدا بوده محفلش

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی فاطمیه ۱۴۰۳

زهراست آن که عرش خدا بوده محفلش
تعظیم کرده اند ائمه مقابلش

روح الامین در اوج تعالی و قرب خود
شد مفتخر به خادمیِ بین منزلش

جز او کدام زن، شب عقدش عطا نمود
پیراهن عروسی خود را به سائلش

او را خدا به مصحف خود مدح کرده است
این شعرهای ما که ندارند قابلش

بوسه به دست اُم ابیها زدن شده
بالاترین مقام نبی در فضائلش

مشمول رحمت است کنار پل صراط
هر کس دعای حضرت زهراست شاملش

وقت هجوم، حرمت او حفظ شد؟ نشد
تا روز حشر لعنت شیعه به قاتلش

افتاد درب سوخته روی گل علی
تا که شود به لحظه ی پیکار، حائلش

جا خورد فضه تا که به زهرا نظاره کرد
تغییر کرده بود ز بس که شمایلش

باری شبیه شیشه، زمان شکستنش
تحمیل می کند چه غمی را به حاملش

محمد جواد شیرازی

اگرچه بر دلم گناه، چهره ی ممات داد

اگرچه بر دلم گناه، چهره ی ممات داد
ولی دعای صاحب الزمان مرا حیات داد

فدای آن طبیب که به هر محله سر زد و ...
دوای هر مریض را به لطف و التفات داد

زمان لغزشم کنار منجلاب معصیت
به پای سست و بی ثباتِ این گدا ثبات داد

نداشتم لیاقتِ غلام پنج تن شدن
به لطف خود، جواز نوکریِ آن ذوات داد

همین که خواب غفلت از امام، بست دیده ام
صدای زنگ ساعت نجف مرا نجات داد

خدا نویدِ فتح مرتضی میان جنگ را
به حضرت رسول با نزول عادیات داد

نگو چرا دلت همیشه مست خاک حیدر است
به خاک خلقتم ابوتراب مختصات داد

بساط رزق کربلا به دست های مادر است
همیشه لطف فاطمه به دست ما برات داد

دو ماه و نیم دیده اش کبود بود و تار دید
همان زنی که نور بر تمام کائنات داد

به پهلوی شکسته، هر تکان عذاب آور است
چه رنج ها به فاطمه اقامه ی صلاة داد

محمد جواد شیرازی

زهرا مگیر از حرمم آفتاب را

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، فاطمیه ۱۴۰۳

زهرا مگیر از حرمم آفتاب را
بر چهره ات مبند عزیزم نقاب را

شرمنده ام که پای غریبیِ مرتضی
کردی تحمل این همه رنج و عذاب را

در روزهای صبر علی، با خطابه ات
دادی جواب دشمن حاضر جواب را

دیدی فراریان اُحد با چه کینه ای
بستند دور گردن و دستم طناب را

لعنت بر آن که با لگدی فتح باب کرد
با که بگویم آخرِ این فتح باب را

در خانه ام زدند زنم را مقابلم
زهرا حلال کن، منِ خانه خراب را

سوزاند آن که غنچه ی نشکفته ی مرا
خواهد چشید آتش یوم الحساب را

زینب کنار بسترت از حال رفته است
از بس که خوانده سوره ی اُم الکتاب را

فهمیدم از نفس زدنت، درد پهلویت...
از پلک تار و بی رمقت برده خواب را

ریحانه ی مجلله و سرو قامتم
بیچاره کرده قد خمت، بوتراب را

حالا دگر سفارش تابوت می دهی؟!
بغضم شکسته، فاطمه کم کن شتاب را

هر شب حسین تشنه لب از خواب می پرد
بگذار بازهم به برش ظرف آب را

محمد جواد شیرازی

مِن أینَ لِیَ الخیر به غیر از حرمت

مِن أینَ لِیَ الخیر به غیر از حرمت
مِن أینَ لِیَ النَّجاة جز کهف غمت

آن گونه که شیرینی عمرم شده ای
باید بشمارم همه دم مغتنمت

در سینه ی من که زنده از ماتم توست
مانند غمت، نیست غمی با عظمت

ای سوره ی فجر، علت بسط جهان
زنده شده عالم از دمِ صبح دمت

آن عشق مقدسی که در بزم شهود
لطف علوی زده برایم رقمت

دیدی که کسی مرا خریدار نبود
گفتی که بیا روضه، خودم می خرمت

برکت بده با یک نظرت بر قدمم
تا اینکه شوم نوکر ثابت قدمت

با گریه، تمنای شهادت دارم
انداخته بر طمع، مرا هم کرمت

وا شد گره های کور از زندگی ام
دادم به رقیه هر زمانی قسمت

تا میر و علمدار غمت عباس است
بالاست همیشه تا قیامت علمت

یک عمر ازین روضه بهم ریخته ام
در قتلگهت ریخته قاتل بهمت

آن گونه تنت پخش به صحرا شده که
مانده چه کند عقیله با جسم کمت

اصلا به چه رویی جلوی مادر تو
بردند لباس از بدن محترمت

محمد جواد شیرازی

اگر که منتظری از گناه صرف نظر کن

دانلود صوت شعر با نوای کربلایی سیدرضا نریمانی

اگر که منتظری، از گناه صرف نظر کن
بیا به خاطرم از اشتباه صرف نظر کن

به یک نگاهِ حرامت دلم شکست دوباره
هم از گناه و هم از آن نگاه صرف نظر کن

به خود بیا... به گناهی مرا معاوضه کردی؟!
از آنچه برده تو را قعر چاه صرف نظر کن

چگونه مرگِ عزیزان خویش دیدی و خوابی؟!
نرو دگر به سوی پرتگاه، صرف نظر کن

پناه و حاجت خود را مبر به منزل دیگر
به غیر ما تو ز هر جایگاه صرف نظر کن

به کربلا برو و از هر آنچه خیرِ دگر هست
به جز زیارت آن بارگاه صرف نظر کن

بیا برای حسین و غمش دو ماه بگرییم
ز کارهای دگر این دو ماه صرف نظر کن

فدای صوت ضعیعش که رو به قاتل خود گفت:
هنوز زنده ام، از خیمه گاه صرف نظر کن

هر آن که رفت به مقتل سریع صرف نظر کرد
آهای شمر نرو قتلگاه، صرف نظر کن

به روی عرش معلای سینه اش ته گودال...
به چکمه ات نرو، ای روسیاه صرف نظر کن

محمد جواد شیرازی

بدتر از شام غمی بین مصیبات نبود

بدتر از شام، غمی بین مصیبات نبود
بین این شهر، کسی اهل مراعات نبود

جگرم سوخته، بعد از سه شب و روز، حسین
حق ما دیدنِ دروازه ی ساعات نبود

مردها مست و زنان جامه ی نو پوشیدند
شام که جای گذر کردنِ سادات نبود

تا شنیدیم، فقط فحش و اهانت بوده
بر لب هیچ کسی ذکرِ تحیات نبود

نیزه ها را وسط قافله می آوردند
در مسیری که بجز لشگر الواط نبود

در برِ ناقه ام ای کاش علی اکبر بود
سایه ی بر سر این قافله، هیهات نبود

بین اطفال هراسان، سر بازار شلوغ
سهم زینب به خدا غیر مکافات نبود

با که گویم که رساندند مرا بزم شراب
بدتر از این غمِ جانسوز، مجازات نبود

باده را روی لبت ریخت و شد آب وضو
بی خیالت ولی آن دشمن بد ذات نبود

بی سبب نیست جراحات لبت بدتر شد
چوب دستی که مداوای جراحات نبود

چند موضع ز دهانت شده پرخون و غمی...
بدتر از این به دل اهل مناجات نبود

بست احرام رقیه که به وصلت برسد
گرچه این وادیِ ویران شده میقات نبود

محمد جواد شیرازی

میان خنده ی دشمن گرفتارم به دشواری

میان خنده ی دشمن گرفتارم به دشواری
کنار علقمه جان می دهی یارم به دشواری
مرا انداخته داغت علمدارم به دشواری
چگونه از نگاهت تیر بردارم به دشواری

میان آسمانم ماه بودی، مُنشقت کردند
به ضرب گرز سنگینی به حیدر ملحقت کردند

خمیده آمد سویت، تنت را مختصر دیدم
نشستم بر تن آشفته ات چون ابر باریدم
چنان مصحف دو دستت را به اشک دیده بوسیدم
چرا شرمنده ای؟! از آب که چیزی نپرسیدم

به پای عهد خود آخر گذشتی از سر و جانت
خودم دیدم که مانده روی مشکت جای دندانت

دو بالت شد جدا از پیکرت با ضربه ی شمشیر
کمانداران رها کردند از چله هزاران تیر
اگرچه پیکرت شد از هجوم تیرها تسخیر
به چوب پرچمت تیری نخورده ماه عالمگیر

سه شعبه، دیده ات را زیر و رو کرده ابوفاضل
سکینه دیدنت را آرزو کرده ابوفاضل

نمانده خیلی از آن قد و بالای دل آرایت
نمانده چیزی از آن چشم های ناز و زیبایت
تو که تا علقمه رفتی چرا خشک است لب هایت؟!
یل ام البنین، زهرا شود دیگر پذیرایت

پس از غم های طولانی بیا یک خواب راحت کن
سرت را روی دامانش گذار و استراحت کن

برای ماندن و برگشتنت انگار راهی نیست
میان خیمه، غیر از چند تا کودک، سپاهی نیست
برای زینبم بعد از کفیلش تکیه گاهی نیست
عمود خیمه ات را می کشم، یعنی پناهی نیست

ببین عباس این زن ها ز بس که آبرومندند
گره روی گره بر روسریِ خویش می بندند

نصیبت علقمه بود و نصیبم می شود گودال
چه گودالی که خواهد شد ز سنگ و نیزه مالامال
امان از هتک حرمت ها، امان از غارت و جنجال
شود در پیش چشم اهل خیمه پیکرم پامال

دو چشم نافذت را بستی و خون شد دلم عباس
قد رعنای کوچک گشته ات شد قاتلم عباس

محمد جواد شیرازی

محترم شدم به زیر این پرچم

دانلود سبک شعر

محترم شدم به زیر این پرچم
خوب و بد رو باز خرید حسین درهم

گرچه غرق در گناهی
تنها و بی سرپناهی
فرّو الی روضه
فاطمه میکنه دعوت
هرکسی میاد تو هیئت
فرّو الی روضه

سیدی مولا مولا مولا

تا ابد به این آقا بدهکارم
زندگیمو از امام حسین دارم

میشنوی صدای قلبم
هر تپش میگه منظم
حسین حسین جانم

کاش میشد کربلا باشم
اربعین پایین پا باشم
حسین حسین جانم

سیدی مولا مولا مولا

گریه میکنم به یاد اون ساعت
که عزیز فاطمه میشه غارت

توی اون گودی گودال
پیکرش میشه لگد مال
جلو چشم زینب

جون میده با لب عطشان
میکنن تنش رو عریان
جلو چشم زینب

سیدی مولا مولا مولا

محمد مهدی شیرازی

بعد از غمی که بین گلو استخوان شده

بعد از غمی که بین گلو استخوان شده
هر صحنه ای برای دلم روضه خوان شده

در دست های خادمه ی خانه، بازهم
یک ظرف آب دیدم و اشکم روان شده

با دیدن حصیرِ کف حجره، زانویم...
بین نمازِ نیمه شبم ناتوان شده

دیدم گرسنه مانده کمی شیرخواره ای
قلبم پر از شراره چون آتش فشان شده

دیدارِ صنف و حجره ی غصاب های شهر
خیلی غم بزرگ و بلایی گران شده

سخت است دیدن گلویِ خونی پدر
آن گونه که به لحظه ی دفنش بیان شده

گفتند روی نی پدرت سنگ می خورد
دیدند پای نی، پسرش نیمه جان شده

سخت است بین شام ببینی در ازدحام
از آن چه ترس داشته بودی، همان شده

دیدم که عمه ام که امان قبیله بود
افتاده زیر ضرب کتک، بی امان شده

جز من که دیده گوشه ی ویرانه، خواهرش
در سن و سال کودکی اش قدکمان شده؟!

گرمای زهر را به دل سوخته چه کار
بعد از چهل بهار که قلبم خزان شده

دیدند وقت غسلِ تنم، جای سلسله
در زیر جامه، بر پر و بالم عیان شده

محمد جواد شیرازی

کنج تنورم خواهرم زینب کجایی

کنجِ تنورم، خواهرم زینب کجایی؟
قطعا تو هم بر رنج و سختی مبتلایی

دیدی دوتایی بوی خاکستر گرفتیم
دیدی دوتایی سوختیم از این جدایی

کرده رخت را ارغوانی، تازیانه
کرده رخم را رنگ خون، ضرب عصایی

دیدم زمان غارت افتادی به زحمت
از کربلا دیدی چه کربی چه بلایی

الحق که زین العابدین را حفظ کردی
خواهر نشان دادی که دخت مرتضایی

در وجه مادر بودی اما با قد خم...
بیش از گذشته جلوه ی خیرالنسایی

خیرش دهد حق همسر خولی رسیده
تا که سرم را بخشد از گرما رهایی

خواهر ندیدی مادر آمد، با حضورش
پر شد کنارم عطر یاسِ جان فزایی

روضه به پا کرده برایم کنج حجره
اشکش شده بر زخم لب هایم دوایی

مریم، خدیجه، آسیه جمعند این جا
خالی است جایت بین این محفل، کجایی؟!

غصه نخور جسمم اگر که بی کفن ماند
شاید مهیا شد برایم بوریایی

دلتنگ صوتم هستی و از روی نیزه
می خوانم از قرآن برایت آیه هایی

باید بسوزیم و بسازیم از غم هجر
تا اربعینی که به دیدارم می آیی

محمد جواد شیرازی

رفته ام تا پرتگاه اما خدا نگذاشته

رفته ام تا پرتگاه اما خدا نگذاشته
لطف او هرگز مرا بر خویش وا نگذاشته

دوست دارم عادت او را که بنده پروری است
فرقی اصلا بین دارا و گدا نگذاشته

کارِ این صاحب‌کرم همواره دارد حکمتی
بنده ای را بی جهت در تنگنا نگذاشته

شد مقرب هر کسی که بعد از توبه کردنش
عهد خود را با خدایش زیر پا نگذاشته

نیمه شب ها بی قراریم و برای عاشقان
خواب راحت، دوری از کرب و بلا نگذاشته

سربلند عالم است آن کس که وقت بندگی
سر به جز بر تربت خون خدا نگذاشته

کِشتی این روضه ها امن است و ظلمت بارها
خواست غرقم سازد اما ناخدا نگذاشته

او که باب رحمت و باب نجات امت است
بین سختی ها مرا هرگز رها نگذاشته

دوستان رفتند از دورم، فقط مانده حسین
باز هم تنها مرا آن باوفا نگذاشته

روضه ی لب های خشک و تشنه اش در کربلا
روزِ خوش اصلا بر اهل کبریا نگذاشته

مادرش اینجاست برگردان سخن را روضه خوان
خنجرش را شمر اصلا بر قفا نگذاشته

پیکرش حتما کفن شد، آن تن صدپاره را...
حضرت سجاد، بین بوریا نگذاشته

محمد جواد شیرازی

رنگ از رخم پریده بهارم خزان شده

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی

رنگ از رخم پریده، بهارم خزان شده
من زینبم که همسفرم ساربان شده

بالم شکسته و بدنم تیر می کشد
طوری مرا زدند که قدم کمان شده

از وقت حمله سوی حرم، هر چه گشته ام
انگار چند طفل، کم از کاروان شده

گویای داغ زخمِ سرت در دل من است
این خونِ تازه ای که ز محمل روان شده

إبن نُمیرِ خیر‌ندیده به گونه ات...
تیری زده که داغ و بلایی گران شده

تا جان نداده حرف بزن با رقیه ات
از قتلگاه رد شده و نیمه جان شده

دیدی به آل فاطمه خیرات داده اند؟!
بین گلویم این همه غم استخوان شده

سهم منی که کرسیِ تدریس داشتم
در کوفه، هتک حرمت و زخم زبان شده

اُم حبیبه دید و نفهمید زینبم
بس که رخم شکسته و چون ارغوان شده

با خواهرم به کوفه چنان خطبه خوان شدیم
ذکر ابالحسن سخن کوفیان شده

مردان سالخورده ی کوفه به یکدگر
گفتند: حیدر آمده، تیغش عیان شده

زیباییِ عروج تو را گفتم آن چنان
ابن زیاد مانده و لال از بیان شده

خیلی دلم گرفته، علی اکبرم کجاست؟!
ای ماه روی نیزه، زمان اذان شده

کار مرا ببین به کجاها کشیده که
زندان، سرای زینبِ بی خانمان شده

محمد جواد شیرازی

شب آخر شده و فرصت ما در گذر است

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی شب عاشورا ۱۴۰۳

شب آخر شده و فرصت ما در گذر است
زینبت سخت بهم ریخته و خون جگر است

بیشتر در برم ای یار مناجات بخوان
چشم بر هم بزنی سوره ی فجرم، سحر است

روی شاداب و رخ ماهِ برافروخته ات
همه از شوق رسیدن به وصال پدر است

شده که وقت دعا باشد و یادت نکنم؟!
یادت ای مونس قلبم، همه جا در نظر است

چندمین بوته ی خار است که امشب کندی؟!
حق بده که دل من مضطرب و شعله ور است

جدمان گفته چه سخت است غم روز دهم
خواهرت از همه ی واقعه ها باخبر است

نه غمت هست چو یحیی و نه چون اسماعیل
غم قربان شدنت، سخت تر و سخت تر است

ظهر فردا که شود از غم سقای حرم
دست من روی سر و دست تو روی کمر است

با غم سینه و با تیر سه شعبه چه کنم؟!
آن که هر شعبه ی آن شاخه ای از میخ در است

نکند حنجرت از پشتِ سرت ذبح شود
نکند بوسه‌ی من زیر گلو دردسر است

عصر فردا بدنت زیر سم اسبان است
مکن ای صبح طلوعِ به لبم بی ثمر است

می نویسند تواریخ پس از رفتن تو
خواهرت با عمر سعد و سنان همسفر است

محمد جواد شیرازی

ماه عزا ماه ضیافت توست

ماه عزا، ماه ضیافت توست
ماه عطای بی نهایت توست

بالاتر از نماز شب، ابالفضل
عرض ادب به شأن و ساحت توست

اُم بنین مادر تو بوده که ...
در همه جا حرف مروت توست

"یَا بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالْعَطِیَّةِ"
حکایت از دو دست رحمت توست

ماه بلند آسمان ابالفضل
دلم اسیر قد و قامت توست

اینکه شدی حسرت هر شهیدی
گوشه ای از اوج شرافت توست

عالِمةٌ غَیرَ مُعلمَة، هم
به امر حق، تحت کفالت توست

امید هر کسی شده گرفتار
به روز تاسوعای هیئت توست

ارامنه، بر علمت دخیلند
این از عواقب کرامت توست

بهای تو به یک امان نامه نیست
محبت حسین، قیمت توست

گرفته گر علقمه بوی زهرا
نشانی از مقام عصمت توست

مریضم و تنها دوای دردم
یک اربعین آقا زیارت توست

یا نافِذَالبَصیرة، چشمت چه شد؟
دلم شکسته از جراحت توست

تیری که حرمله به مشکت زده
دلیل حیرت و خجالت توست

محمد جواد شیرازی

لشگر کوفه یل در کارزارم را گرفت

لشگر کوفه، یلِ در کارزارم را گرفت
جلوه ی پیغمبرِ ایل و تبارم را گرفت

اُف بر این دنیا که برهم ریخت قرآن مرا
مصحفِ ممسوس در پروردگارم را گرفت

فرق او مثل علی شد باز، تیغ کوفیان...
باز هم چشم و چراغِ روزگارم را گرفت

اولین مشتاقِ یاری کردنم بود اکبرم
کوچه ای شد باز و اول‌جان نثارم را گرفت

میوه ی دل خواندمش، شد دانه دانه چون انار
هر کجای دشت، عطر جسم یارم را گرفت

دست و پا گم کرده ام از بس علی زد دست و پا
خِس خِسش بین گلو، تاب و قرارم را گرفت

تا که دیدم لخته ی خون را میان حنجرش
از دو پلکم خون چکید و چشم تارم را گرفت

دست من که نیست عمامه می افتد از سرم
پهلویش شد مثل مادر، اختیارم را گرفت

خیر از نسلش نبیند إبن سعد بی حیا
آخر عمری همه دار و ندارم را گرفت

داشت جان از پیکرم می رفت بین هلهله
خواهرم آمد دو دستِ رعشه دارم را گرفت

جمع شد بین عبا خیر کثیرم؟ نه نشد
وسعت صحرا در آغوشش نگارم را گرفت

محمد جواد شیرازی

تغییر کرده انگار از تشنگی صدایش

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی

تغییر کرده انگار، از تشنگی صدایش
شیری نخورده اصغر تا که شود قوایش

در گرمی بیابان آن قدر ضعف کرده
رنگی نمانده حتی در روی دلربایش

از حال رفته انگار یا اینکه قهر کرده؟!
شد بی صداتر از قبل، شش ماهه گریه هایش

وقتی که چنگ می زد از تشنگی به سینه
می زد رباب با بغض بوسه به دست و پایش

خیمه به خیمه می رفت با اضطراب تا که
شاید شبیه هاجر پیدا کند دوایش

از شرمساری و از چشم ترش عیان شد
در مشک ها نمانده یک قطره هم برایش

افتاده روی شانه، ساکن سرِ نحیفش
شش ماهه تشنه مانده، این است اقتضایش

گهواره ی علی را دست حسین دادند
باهم رباب و زینب بر سجده سر نهادند


گفتند اهل کوفه این نور آفتاب است؟
این نور آشنا چیست؟ نور ابوتراب است

شد همهمه زیاد و برخی به خویش گفتند:
جرمی نکرده این طفل، حقش دو جرعه آب است

برخاست ابن سعد و با بغض و واهمه گفت:
بردار حرمله تیر، تیری که پرشتاب است

تیر سه شعبه را از قوس کمان رها کرد
تا دید شیرخواره، در حال پیچ و تاب است

تیر سه پر برای رویین تنان بسازند
عباس نیست این طفل، این کودک رباب است

حیران شده حسین و مانده میان میدان
کل محاسنش با خون علی خضاب است

چیزی نمانده خیلی از صورت عزیزش
مثل شکسته‌سنگی که مانده بر رکاب است

مانند محسن او هم پای غم ولی رفت
تیری شبیه مسمار، در حنجر علی رفت


زیر عبا گرفته یاس معطرش را
تا که کسی نبیند حلقوم پرپرش را

یک گام رو به خیمه، یک گام رو به میدان
مانده بَرد چگونه تا خیمه ها سرش را

تا پشت خیمه دائم، بیتاب گریه می کرد
از خاطرش نبرده لبخند آخرش را

تا قبر کوچکی را با دست خود کند حفر
با اشک دیده کرده در خاک، خنجرش را

سخت است این که جای آغوشِ پر ز مهرش
در بین قبر خواباند این دفعه دلبرش را

آمد رباب و افتاد بی تاب نزد قبرش
بوسید بار آخر دستان اصغرش را

ای وای اگر بیاید آن لحظه که ببیند
بستند روی نیزه رأس منورش را

حال رباب آتش زد بر وجود شیعه
آن لحظه که گشوده شد بر حرم شریعه

محمد جواد شیرازی

نه که خود آییم ما را لطف یار آورده است

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، محرم ۱۴۰۳

نه که خود آییم، ما را لطف یار آورده است
رو به ما آن جلوه ی پروردگار آورده است

با دعای حضرت صاحب زمان نوکر شدیم
بهر ما این نوکری ها اعتبار آورده است

روزی لایَحتَسِب یعنی در اوج مشکلات
یک دعایش رحمتی دنباله دار آورده است

در سرای بی قراری، ساکن روضه شدیم
رحمتش ما را به این دارُالقرار آورده است

یاد او مُحی القلوب است، اشک هایت را ببین
از نخیل خشک ما خرما به بار آورده است

خوش بر اقبال کسی که شامل رحمت شد و
نام مهدی را به وقت احتضار آورده است

در مسیر و راه ثارالله، شأنش ویژه است
هر کسی که یک نفر را پای کار آورده است

کربلای ما چه شد؟ دل شد دوباره زیرو رو...
با نسیمی که شمیمِ آن دیار آورده است

داغ سنگین حسین و ابتلای زینبش
بر دل صاحب زمان، خیلی فشار آورده است

اُف بر این دنیا که زینب را جدا کرد از حسین
چه بلایی بر سرش این روزگار آورده است

دید از تل با تحیر، بهر تحقیر حسین
لشگر کوفه به مقتل، ده سوار آورده است

محمد جواد شیرازی

زانو بغل گرفته و این بوده حسرتش

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، روز ششم محرم ۱۴۰۳

زانو بغل گرفته و این بوده حسرتش
مولا نداده اذن برای شهادتش
هر قدر گریه کرد، نکرده اجابتش
تا که رسید نجمه و داد این بشارتش

برخیز و نامه ی پدرت را بده حسین
رخصت بگیر زودتر از شاه عالمین

بعد از مشقت و غم و بی تابی زیاد
قاسم به دست خط پدر کرد استناد
بر روی پای کوچک خود محکم ایستاد
آنقدر گریه کرد که مولا اجازه داد

می دید نجمه از حرمش با دو چشم تر
غش کرده اند هر دو در آغوش یکدگر

آمد همان زمان که به قلبی جریحه دار
بوده همیشه منتظرش، سیزده بهار
بسته نقاب بر رخش آن ماه آشکار
بی جوشن و زره شده راهی کارزار

طوری به جنگ، کشته گرفت از یزیدیان
شد خاطرات رزم حسن در جمل عیان

ذکر حسن حسن به رجز یک نشانه بود
دلتنگ بود و جنگ برایش بهانه بود
مثل پدر غمش غم یک تازیانه بود
رزمش میان کرب و بلا حیدرانه بود

ازرق چقدر وضعیتش دردناک شد
بعد از چهارتا پسرش، خود هلاک شد

کار سپاه دشمن خود را چه زار کرد
هر کس شنید نعره ی او را فرار کرد
نجمه میان خیمه به خود افتخار کرد
سختی جنگ عاقبت او را دچار کرد

از آفتاب داغ، وجودش امان نداشت
دیگر برای جنگ دو دستش توان نداشت

تشنه شد و محاصره شد تا که بی پناه
از ضرب سنگ شد همه ی پیکرش سیاه
افتاد از فرس به زمین بین یک سپاه
رو بر حسین کرده و ناله کشید آه

نیزه میان پهلوی او تا که جا گرفت
همچون پدر به لب، دم خیرالنسا گرفت

بالا گرفت کار و غمش بی مثال شد
دیگر نجات یافتنش هم محال شد
تنها نه که تمام تنش پایمال شد ...
با نعل های داغ، تنش پر هلال شد

وضع تنش به خاک بیابان وخیم بود
این روضه، شرح داغ بلایی عظیم بود

دست دعا به سوی خدا مادرش گرفت
أحلی مِن العسل که عمو در برش گرفت
بوسه ز روی خونی و چشم ترش گرفت
بر روی دوش خود بدن پرپرش گرفت

زود است این زمانِ به سقا رسیدنش
پا بر زمین کشیدن و این قد کشیدنش

محمد جواد شیرازی

شب زیارتی است و حرم صفا دارد

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، محرم ۱۴۰۳

شب زیارتی است و حرم صفا دارد
دلم هوای سحرهای کربلا دارد

فدای معرفتت، در بهشت روضه ی تو
هنوز لات محله برو بیا دارد

به حشر، روزی حبت به پاست در قلبش
هر آن که خیمه ی این روضه را به پا دارد

حسین... زندگی من، حسین... یار دلم
کجا بدون تو این زندگی بها دارد؟!

بگو به مادرت این سینه زن، زمین خورده
بگو حساب مرا از همه سوا دارد

به گونه ام نم اشکی چکید و این گریه
هر آن چه سِر نهان است، برملا دارد

هزار بار بمیرم به شوق دیدارت
دوباره زنده شوم از نو، باز جا دارد

اگرچه میل دل نوکران زیارت توست
دلت تمایلِ دیدار مجتبی دارد

به جز حرارت جاوید ماتمت، هر غم
زوال دارد و تاریخ انقضا دارد

بهای گریه برایت ز بس گرانقدر است
حبیب، آرزوی گریه بر تو را دارد

عجیب نیست، شب جمعه، دل پریشانم
کنار قتلگهت، مادرت نوا دارد

هزار و نهصد و پنجاه ضربه یعنی چه؟!
نظاره بر بدنت بِنت مرتضی دارد

تن به روی زمین مانده، دیدنش سخت است
سر به نیزه، خودش روضه ای جدا دارد

کفن نشد بدنت، فاطمه دلش خون شد
فقط برای تو این کوفه بوریا دارد

محمد جواد شیرازی

منم عبداله و از ذریه ی پنج تنم

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۵ محرم ۱۴۰۳

منم عبداله و از ذریه ی پنج تنم
نوه ی حیدر کرار، یل بت شکنم
جوشنم هست به پیکار، همین پیرهنم
یادشان مانده جمل، من پسر آن حسنم

او که تا عمق صف منحرفان را طی کرد
شتر فتنه گری را به نگاهی پِی کرد

دور از جنگ شدن، کار دلاورها نیست
رسم ما، سازش با قوم ستمگرها نیست
در دلم واهمه ای از صفِ لشگرها نیست
سن کم، مانع پرواز کبوترها نیست

تا به کی صبر کنم، حوصله ام سر رفته
سوی این معرکه حتی علی اصغر رفته

خاک، عمامه ی مولای مرا پوشانده
غم تنها شدنش، قلب مرا سوزانده
زیر لب، أشهد خود را ته مقتل خوانده
چه کسی جز من ازین فیض مگر جامانده؟

از غریبیِ عمو پر شده از غم، نفسم
عمه، آماده ی پرواز ز کنج قفسم

چه شنیدم؟! به عمو باز جسارت شده است
همه جای بدنش، غرق جراحت شده است
تشنگی اش سبب رنج و مشقت شده است
ماندنش در دل مقتل، دو سه ساعت شده است

من نمردم که به پیشانی او سنگ زنند
تا که هستم نگذارم به مویش چنگ زنند

چشم بر زندگی ام بعد شهیدان، بستم
سخت دلتنگ علی اکبر و قاسم هستم
حسنی زاده، حسینی و سراپا مستم
می شوم نزد عمویم سپرش با دستم

تیغ بر پوست بیاویزد اگر بازویم
زیر لب، مرثیه ی فاطمه را می گویم

نفس آخر من ناله ی زهرا زهرا
گفتم آخر به لب از جانب بابا، زهرا
دیدمش با قد خم آمده اینجا، زهرا
تیری آمد گلویم ریخت بهم، یا زهرا

یازده سال شدم واله و مدهوش حسین
تا که جان دادم ازین عشق در آغوش حسین

بعد من، شمر پر از کینه به سویش آمد
خنجری کُند پی ذبح گلویش آمد
چکمه ای بی ادبی کرد و به رویش آمد
چه بلایی به سر روی نکویش آمد

عمه ام دید غمی را که بر آن مرهم نیست
جای سالم به تنش قدر نگینی هم نیست

محمد جواد شیرازی

السلام ای برادر زینب

دانلود صوت شعر با نوای حاج آقا منصور ارضی، شب ۴ محرم ۱۴۰۳

السلام ای برادر زینب
سایه ی خیرِ بر سر زینب
یار دیرینه، دلبر زینب
گریه کم کن برابر زینب

نزد خواهر، خمیدنت سخت است
داغ سنگین چشیدنت سخت است

داغ اکبر شکسته بنیانت
ای فدای دو چشم گریانت
کشته ما را دل پریشانت
این دو تا دسته گل به قربانت

خواهرت ملتمس چنان جون است
وقت رزم محمد و عون است

هست از اشتیاقِ بی حدشان
که شهادت شده است مقصدشان
کرده مَنعت ولی مقیدشان
قسمت می دهم نکن ردشان...

به نفس های خسته ی مادر
به نماز نشسته ی مادر

شکر حق شد دلت رضا و مجاب
ورنه می شد عقیله، خانه خراب
تا نبینم دل تو را بی تاب
می روم خیمه گاه، پیش رباب

می نشینم به روی سجاده
تا شوند این دو شیر آماده

می روند از سوی یسار و یمین
سوی اصحاب ابن سعد لعین
در فرارند لشگری بی دین
دایی عباس می کند تحسین

تیغ شان تیز، بهر خناس است
رزم هر دو به سبک عباس است

بین میدان به زحمت افتادند
از عطش بر مشقت افتادند
گیر اهل رذالت افتادند
بر زمین با جراحت افتادند

دل من ریخت در حرم ناگاه
سنگ باران شدند هر دو آه

خون چکید از شکاف ابرویشان
پر شد از خون، همه سر و و رویشان
نیزه ها رفت بین پهلویشان
وای بر من اگر روم سویشان

هر دوتا نذر یک نگاهت باد
هرچه دارم فدای راهت باد

خوب شد هر دوتا شهید شدند
مبتلا بر غمی شدید شدند
محضر فاطمه سعید شدند
پای عشق تو روسپید شدند

شام غربت، مرا نمی بینند
در اسارت مرا نمی بینند

محمد جواد شیرازی